نوشته های مشابه
✨علل سکوت حضرت امیر در برابر توطئهء سقیفه✨
پیغام دوم:
👈 ابتدا شرایط آنروزها را ببینیم که از زبان حضرت امیر بیان شده.
بخشهایی از خطبهء مهم شقشقیه، سومین خطبهء نهج البلاغه:
🌷 بخدا قسم جامهء خلافت را کسی پوشید که به تحقیق میدانست آن جامه تنها برازنده من است. نسبت خلافت به من چون نسبت سنگ آسیاب است به محور آن. در اینحال از خلافت چشم پوشیده، شانه از آن خالی کردم. در این اندیشه بودم که آیا بی هیچ دستمایه و تدارکی به ستیز برخیزم یا این واقعه کور و غیر قابل توجیه را به خود واگذارم و بگذرم، واقعهء ناگواری که بزرگسالان با درک آن فرسوده میگردند و خردسالان، پیر و مومنان، تا لقای پروردگارشان با سختیها درگیر. عقل چنین حکم میکرد که از این دو راه، دومی را برگیرم و صبر پیشه کنم و چنین کردم.
حالم به کسی می مانست که خاری در چشم دارد و استخوانی در گلو. می دیدم آنچه طبیعتا برای من بوده به دیگری رسیده. تا سرانجام دوران خلافت اولی پایان یافت و دیگری را بجای خود نشاند. خلافت، اینگونه به ورطه ای خشن و نامأنوس آمد. شخص دوم، کلامی ناهنجار و برخوردی سخت داشت. اشتباهات، مدام در کار بود و در نتیجه، عذرخواهی نیز بسیار. به خدا سوگند که مردم در این زمان بشدت دچار سرگردانی و اشتباه بودند. در این دوره نیز، این وضع و حال نابهنجار و رنج آور را تحمل نمودم. سرانجام، دومی هم راهی سرای آخرت گشت و تعیین خلافت را به مجمعی واگذاشت. پناه می برم به خدا از چنین مجمعی!
هرطوری بود، خود را با ایشان هماهنگ کردم. بالاخره سومی به مقصود، راه یافت. او به پرخوری و شکم چرانی افزود. خویشانش به او پیوستند و همراه خلیفهء سوم، چونان شتری که به علوفه های بهاری رسیده، به جان بیت المال افتادند و آنرا غارت کردند. سرانجام بساط او هم برچیده شد. در اینحال، مردم چون موی یال کفتار از هر سو به جانب من شتافتند طوریکه به حسنین فشاری سخت وارد آمد و جامه ام در ناحیهء دوپهلو، پاره شد. هنگامیکه امر خلافت را عهده دار شدم، گروهی ناکثین (طلحه و زبیر و جنگ جمل)، عهد خود شکستند و عده ای مارقین (اصحاب نهروان)، منحرف گردیدند و دسته ای قاسطین (معاویه)، به ظلم وستم پرداختند. گویی هیچگاه این بیان الهی درقرآن را نشنیده بودند: ابدیت را ارزانی کسانی داشته ایم که در زمین بدنبال برتری جویی وفساد نیستند. (۸۳ قصص)
اگر حضور بیعت کنندگان و گروه یاوران نبود، حجت بر من تمام نمیشد و اگر، خداوند، مسئولیت عدم تمکین در برابر سیری ستمکاران و گرسنگی ستمدیدگان را بر دوش دانایان، نگذاشته بود، خلافت را وا می نهادم.در آن هنگام می دیدید که دنیای شما درنظرم از آب بینی بز، ناچیزتر است.
◾ ابن عباس میگوید در این هنگام پیرمردی نامه ای به امام داد و سخن امام قطع شد. به ایشان اظهار داشتم کلامتان را ادامه دهید. امام فرمود نه دیگر. سخنانی که بیان شد، شعلهء اندوهی عمیق بود که ناگاه سرکشید و سپس دوباره فرونشست. ابن عباس میگوید خدا را گواه میگیرم هرگز در مورد هیج کلامی مانند این کلام امام، حسرت نمیخورم که اینسان ناتمام ماند و حضرت نتوانست سخن را آنجا که باید به پایان برساند.
/ ادامه فردا إن شاءالله /
