نوشته های مشابه
برای شناخت شبکه تولید و توزیع و مصرف در اقتصاد امپراطور جهانی جمهوری اسلامی ایران باید بدانیم که این امپراتوری دارای سه طبقه شبکه توزیع است که بحش اول آن درون زا بوده و مخفی است و مورد مطالعه قرار نگرفته است. و آن شبکه دستفروشان است. سبکه دستفروشان حتی رئیس جمهور هم به ایران تحویل داده است و آقای شهید رجایی با افتخار تمام می گفت من یک دستفروش ساده بودم و کاسه و بشقاب می فروختم. تقریبا میتوان گفت این شبکه همه جمعیت فعال ایران را در بر می گیرد. و هرکس با تلفن خود یا با حضور خود و یا سفارش، در شبکه هست و مایحتاج خود را از ان تهیه می کند. و چون شبکه دستفروشان به شبکه مخفی تولید زیر زمینی متصل هستند لذا تمام نیازهای جامعه را تامین می کنند. افراد جامانده از این شبکه بسیار کم هستند لذا می بینیم شبکه توزیع طبقه دوم و سوم با ورشکستگی عمر خود را به سر می برند. خود شما وقتی در مترو هستید یا در خیابان، مشاهده می کنید انواع و اقسام مایحتاج شما در دسترس شما است آنهم به نصف قیمت. لذا دست خالی به خانه نمی روید. فقط مسئولین هستند که به پیشکار خود می گویند که فلان فروشگاه تعاونی و مال ها مراجه کنند و همه چیز بخرند و کارت بکشند! لذا طبقه دوم یا میانی شبکه توزیع در امپراطوری فعلی ایران، مجبورند قاچاق کنند و کشورهای همسایه را تامین نمایند. چون شبکه دستفروشان آنقدر سرمایه ندارد که چنین کاری بکند و طقه سوم توزیع هم آن را غیر قانونی می داند. لذا شبکه میانی توزیع را معمولا افراد دوتابعیتی مانند پیله وران یا کولبر ها انجام می دهند. پیله وران در مرزهای ایران ساکن هستند و گذرنامه پیله وری دارند زیرا در انطرف مرز بستگانی دارند که کالاها را تحویل می گیرند. البته در کردستان آنها را کولبر می گویند و در جنوب ته لنجی! طبق قانون امپراطوری ایران کسانیکه در فاصله ۲۵کیلومتری مرزی زندگی می کنند هم سهمیه دارند و هم گذرنامه برای عبور ومرور آنهم فقط در همان محدوده. این کالاها باید از تولیدکنندگان متوسط باشد زیرا تولید کنندگان مخفی یا زیر زمینی سرمایه برای تولید انبوه ندارند که قابلیت صادرات داشته باشد تولید کنندگان انبوه هم به واسطه بیمه و مالیات و بهره بانکی که پرداخت می کنند نمی توانند کالای قابل رقابت تولید و پخش کنند. اما شبکه های پخش های عمده یا طبقه سوم شبکه توزیع در امپراطوری ایران باید فقط نگاه صادراتی داشته باشند. آنها با وام و کمک های دولتی تاسیس می شوند و تا آخر هم دولتی باقی می مانند مانند ایران خودرو زیرا که پرداخت بهره بانکی همه سرمایه های انها را می بلعد. حتی دولت و سازمان های بازنشستگی هم بر اثر بهره های بانکی به سن قاعدگی رسیده اند. یعنی در آمد های آنها هزینه هایشان را نمی پوشاند. و از کمک دولت بی نیاز نمی شوند. در واقع مالیات مردم صرف دادن بهره های بانکی می شود
