نوشته های مشابه
چند و چونی در آسیب شناسی تئاتر گناوه
وحدت کلمه و یکدلی رمز پویایی تئاتر گناوه”
مهسا گنجی
مقدمه :
چندسالی است که تئاتر شهرستان گناوه از آن جایگاه و اوجی که داشته افول کرده است .حال سوال اینجاست که چرا این اتفاق برای تئاتری که روزگاری در سطح کشور حرفی برای گفتن داشت افتاده است. گویی که آن تئاتر پویا ودر حال رشد گناوه مدت هاست به کما رفته ونیاز به شوک دارد که از کما برخیزد.اگر با نگاه آسیب شناسانه به این مقال بنگریم چند عامل اصلی را در این خصوص می توانیم باز شناسیم.پر واضح است که برای رسیدن به علل نارسائی ها در تئاتر گناوه می باید از تاریخ تئاتر در شهر گناوه شروع کنیم بنابراین گفتگویی در خصوص تاریخچه تئاتر درقبل از انقلاب تاکنون با اساتید ابراهیم زاده مطلق و جهانشیر یاراحمدی به صورت مجزا انجام پذیرفت که در ذیل اهم آن را به نظر خوانندگان محترم می رسانیم .
آقای ابراهیم زاده مطلق لطفا مختصری راجع به تاریخچه تئاتر در گناوه صحبت بفرمایید.
ابراهیم زاده مطلق : تئاتر گناوه بعد از انقلاب با آمدن آقایان عبدالله دشتی فرد از خرمشهر و اینجانب از آبادان که به دلیل جنگ تحمیلی به گناوه مهاجرت کرده بودیم به نوعی پایه ریزی شد .حال مثلث دریانورد و دشتی فرد و اینجانب با اجرای چند کار و برگزاری کلاس های بازیگری ،نویسندگی و کارگردانی تربیت نسل اول بعد از انقلاب شروع گردید.دریانورد در بخش فرهنگی هنری سپاه در جبهه ها فعال بود ،اینجانب به دلیل شغلم در آموزش و پرورش ،تئاتر را به میان مدارس بردم و دشتی فرد نیز از علاقه مندان به تئاتر از بسیج دانش آموزی شروع کرد.اجرای چند نمایش تعزیه گونه مانند “داغم سی علی اکبر”به نویسندگی دریانورد و به کارگردانی دشتی فرد جز اولین اجراهای تئاتر در بین عموم مردم بعد از انقلاب بود .
*روند تئاتر دربندر گناوه در قبل از انقلاب چگونه بوده است ؟
چون اینجانب بعد از انقلاب و در اوایل جنگ تحمیلی به گناوه آمده ام اطلاع چندانی از روند تئاتر در بندر گناوه در قبل از انقلاب ندارم .اما تا جایی که اطلاع دارم فعالیت های قابل ملاحظه ای درآن موقع وجود نداشته است .فقط آقای سنایی که دبیر آموزش پرورش بوده است به مناسبت های مختلف که جشن هایی می گرفتندبا دانش آموزان نمایش هایی به اجرا می گذاشتندولی به صورت مستمر که روی صحنه بخواهند تئاتری را اجرا بگذارند نبوده است .
*یکی از مشکلات عمده تئاتر در دورانی که شما فعالیت اتان را شروع کرده اید چه بوده است ؟
ما در آن زمان بیشتر مشکل حضورِ همزمانِ بازیگران خانم و آقا را در یک نمایش روی صحنه داشتیم .یعنی خانم و آقا نمی توانستند در یک گروه نمایشی تئاتر کار کنند.ما سعی می کردیم تا آنجایی که امکان دارد متونی را انتخاب کرده و کار کنیم که در آن نقش خانم نباشد.به طور مثال یا شخصیت خانم را تغییر داده و تبدیل به نقش مرد می کردیم یا حذف و یا در نهایت بازیگر مرد زن پوش می شد .و بعد ها اولین کسی که بازیگر زن را به همراه بازیگران آقا به روی صحنه آورد اینجانب بوده ام با نمایش “آوخت “. تهیه کنندگی این نمایش را بنیاد جانبازان به عهده داشت. نمایش” آوخت “کار پر بازیگری بودکه ۱۷ بازیگر داشت که ۸نفر آن را بانوان تشکیل می دادند.اکثر این بازیگران دبیران و کارمندان آموزش و پروش بودند.با توجه به اینکه اولین بار بود این اتفاق در گناوه رخ می داد یک تعداد اعتراض کردند که چرا زن و مرد با هم روی صحنه هستند و در نهایت با حمایت اما جمعه محترم وقت از گروه تئاتر این مشکل برای همیشه رفع گردید. باید بگویم درآن زمان گروه های تئاتری بر خلاف امروز از یکدیگر حمایت کرده و رقابت رفاقتی داشته اند .
آقای ابراهیم زاده با توجه به صحبت های شما در خصوص بانوان بایدگفت که خوشبختانه بخشی از موفقیت تئاترامروز گناوه وامدار بانوان هنرمند بوده است .البته همانطور که فرمودید در دهه های قبل برخوردهای نامتعارف و ناصواب با بانوان هنرمند و کارشان صورت می پذیرفت که با هزار مشقت تئاتر کار می کردند. بطور مثال اینجانب به عنوان یکی از معدود بانوان کارگردان و بازیگر تئاتر گناوه که اولین گروه تئاتری بانوان را تشکیل داده است و از بین علاقه مندان خانم، استعدادهایی را پرورش داده و به تئاتر گناوه معرفی کرده ام .افرادی که با تئاتر غریبه بوده اند و برای اولین بار بود پا به روی صحنه می گذاشتند.بازیگرانی چون مریم رستمی (از جشنواره دانش آموزی)،فرناز عربزاده،سارا عربزاده،یلدا مسعودی نیا،خاطره شعبانی،آرام قنواتی و…. که به عنوان بازیگران آماتور آنچنان خوب عمل کرده اند تا جایی که برخی از این افراد با اولین حضورشان در صحنه جوایز جشنواره های مختلف را نصیب خود نمودند.اما متاسفانه افکار عمومی جامعه به گونه ایست که بازیگر و یا کارگردان خانم را با کج فهمی ، با نقش خاصی که برروی صحنه داشته است مقایسه و قضاوت می کنند.با این حال پس از سال ها دوری که برای کار تئاتر به شهرم برگشتم متاسفانه همان فضای قبلی ادامه داشت تا آنجایی که به انحاء مختلف عرصه را برای فعالیت خود تنگ دیدم. ولی همچنان معتقدم مداومت معرفی استعدادهای جوان به تئاتر گناوه به شیوه صحیح و حرفه ای یک امر ضروری است.
آقای یاراحمدی لطفا توضیحی در خصوص چگونگی روند تئاتر در شهرستان گناوه از قبل از انقلاب تا حال حاضر را بیان فرمایید.
جهانشیریاراحمدی : تئاتر گناوه حداقل تاریخی شصت ساله دارد. فعالیتهای تئاتری ای که، در این شهر از اواخر دهه چهل ریشه گرفته و نجز یا فته است . هرچند تئاتر گناوه بیشتر پس از انقلاب است که روند رو به رشد خود را شروع کرد. ابتدا توسط دبیران و معلمانی همچون محمد ابراهیم زاده مطلق و استاد غلامحسین دریانورد و عبدالله دشتی فرد. علاوه بر معلمانی که پیشینه تئاتری داشته اند همیاری های بخش فرهنگی سپاه و بسیج ودر سالهای بعد ارشاد اسلامی وحوزه هنری گناوه در دهه شصت با حضور و فعالیت هنرمندانی که اکنون جز پیشکسوتان تئاتر گناوه هستند آرام آرام با تشکیل گروه های تئاتری و اجرای نمایش ابتدا به مناسبت های گوناگون اجتماعی و مذهبی وسپس اجراهای عمومی روند رو به رشد خود را آغاز کرد . هر چند که در گذشته خرده نمایش های سنتی و روحوضی در مجالس و مراسم مختلف در بندرگناوه در قبل از انقلاب رواج داشت و در ایام مذهبی نیز همواره تعذیه اجرا می گردید.
در پس از انقلاب، با جذب جوانان علاقمند به تئاتر و با هدایت اساتیدی که آنان را آموزش داده بودندموجب گردیداین جوانان برای کسب مدارج علمی و دانشگاهی نیز وارد عرصه آکادمیک تئاتر بشوند . همزمان با آقایان، خانم ها نیز در اوایل دهه شصت وارد این عرصه گردیدند و در جشنواره های مختلف استانی ،منطقه ای وحتی فجر شرکت کرده و جوایز ارزنده ای را نیز کسب کردند. حتی در گناوه جشنواره ای به نام “فجر ساحل” شروع به فعالیت کرد که متاسقانه سه دوره بیشتر ادامه پیدا نکرد . تئاتر گناوه در دهه هفتاد و هشتاد به اوج خود رسید . اما با ورود نسل های بعدی تئاتر گناوه آرام آرام روبه افول گذاشت .هرچند که در دهه نود، شش گروه ثبت شده تئاتری در گناوه حضور داشتند.
*آقای یاراحمدی همانطور که مستحضر هستید اینجانب سال ها در تئاتر گناوه به عنوان بازیگر و کارگردان فعال بوده ام از نزدیک مسائل و مشکلات تئاتر و اهالی آن را در گناوه درک و لمس کرده ام همان زمان نیز تئاتر گناوه با مشکلات عدیده ای روبرو بود شاید یکی از این مسائل حضور کمرنگ اساتید در تئاتر گناوه باشدحال با توجه به تاثیر غیرقابل انکار پیشکسوتان در تئاتر ،چرا فعالیت مستمر اساتیدی همچون آقایان ابراهیم زاده مطلق، ،دشتی فرد،فرشید تربیت و …کم رنگ شده است ؟
یاراحمدی : نبود شرایط حرفه ای به لحاظ مالی و کاری و تاثیر شرایط بد اقتصادی بر تئاتر و حمایت های اندک موجب شده است که فعالیت تئاتری های پیشکسوت کمرنگ شده و نتواند به صورت مستمر تئاتر تولید کنند.هر چند که آقای ابراهیم زاده در سال ۹۹ کاری بر روی صحنه برده است .وآقای دریانورد در حوزه خودش یعنی نویسندگی به فعالیت خود ادامه میدهد.و اینجانب نیز در این سالیان به تحقیق و پژوهش در تئاتر پرداخته ام .
* یکی دیگر از مشکلات تئاتر گناوه بسنده کردن گروه های اجرایی به حضور در جشنواره هاو ایضا نرفتن به سمت اجراهای عمومی است. چرا که حضور مستمر تئاتر و فرهنگ دیدن تئاتر در نزد عامه و وجود آن در سبد اقتصادی خانواده ها می باید از سوی تئاتری ها و متولیان تئاتر صورت پذیرد. آیا نبود مستمر اجرای عمومی می تواند به دلیل کمبود یا عدم امکانات از قبیل پلاتو و سالن اجرا باشد؟
یاراحمدی : در خصوص امکانات سخت افزاری باید بگویم که استان بوشهر یکی از غنی ترین استان های کشور به لحاظ سخت افزاری است .به طور مثال هم اکنون بندر گناوه چهار سالن تئاتر دارد. اینکه مسائل و مشکلاتی وجود دارد کسی منکر نمی شود .مشکل اصلی ما مسئله تجهیز و نگهداری از آنهاست. در حوزه پلاتو و سالن کمبودی وجود ندارد. ولی نواقصی هست . . هر چند که باید در ادامه بگویم ما تولید و اجرای عموم کم داریم .یعنی استمرار در تولید و اجرا نداریم .اما باور دارم که مخاطب شناسی در این میان مهم است .و می باید با توجه به این مهم ،تئاتر تولید شود.
*یکی از مشکلات تئاتر گناوه سیاست گذاری های جدیدبرابر با نیاز روز و نسل جوان تئاتر گناوه است و می دانیم که این مهم با انتخابات مستمر انجمن نمایش میسر می شود.چرا انتخابات انجمن نمایش مدتی صورت نپذیرفته است ؟
یاراحمدی : در خصوص انجمن نمایش و انتخابات دوره ای آن بایدبگویم در حال حاظر مدتی است که متوقف شده است و این به دلیل آن است که انجمن نمایش ایران به صورت کلی ساختارش در حال تغییر اساسی است و به همین خاطر تا روشن شدن عملکرد آن ،انتخابات در سطح استان ها و شهرستان ها متوقف شده است.
* بعضی از گروه های تئاتری متاسفانه به آن رشد حرفه ای از نظر علمی ، تکنیکی و ساختاری در کارشان هنوز نرسیده اند و به نوعی درجا زده اند، به فرض مثال کار بر روی یک نمایش را با همان روال تکراری ویا کلیشه ای که در سالیان گذشته انجام میداده اند ادامه می دهند.این گروه ها بر اساس تجربه های ناقص و ناکارامد خود آموخته طی این سال ها کار می کرده اند .آیا برگزاری کارگاه های حرفه ای از سمت اساتید با تجربه می تواند در رفع این مشکل کارساز باشد؟ و آیا این کارگاه ها توسط انجمن نمایش برگزار شده است ؟
یاراحمدی : بله برگزار شده است .در این میان چیزی که باید به آن اهمیت داد آموزش و به روز بودن است.و این بسیار بسیار لازم است .ما کارگاه هایی با اساتید صاحب نام ترتیب داده ایم اما متاسفانه از سمت هنرمندان تئاتر مورد استقبال واقع نشد .باید گفت این نسل به نوعی آموزش گریز است.
*یکی دیگر از دلایل ضعف سخت افزاری و نرم افزاری در کارها می تواند عدم توانایی مالی گروه ها باشد. آیا ثبت گروه های تئاتری در طرح استقرار ،توانسته است مشکلات مالی گروه ها را رفع نماید؟ و چرا با ثبت گروه ها بعضاَ تفرقه در بین گروه های تئاتری ایجاد شده است؟
یاراحمدی : در گناوه شش گروه تئاتری داریم که در راستای طرح استقرار به ثبت رسیده اند اما باید گفت که هم اکنون چیزی به عنوان حمایت از گروه های تئاتری نداریم .در واقع طرح استقرار دیگر کارآیی خود را از دست داده است .به جای کمک هزینه به گروه های تئاتری ما حمایت از آثار اجرا شده “درخور” را داریم .هر چند که این حمایت بسیار ناچیز است .وبعضا بودجه دیر به دست ما می رسد.
*لازمه یک گروه تئاتری داشتن ادبیات خاص،فرهنگ ،شیوه کاری و رفتاری صحیح و کنش هنری ،تئاتری و حرفه ای است چرا این مهم در گروه های تئاتری کمترمورد اهمیت و توجه قرار گرفته است؟
یاراحمدی : من با بدنه گروه هایی که تئاتر خوب انجام داده است ارتباط نزدیک دارم .یعنی کسانی که کار قابل قبولی تولید کرده اند.کار خوبی که به لحاظ کیفی در حد مطلوب می باشدوتوانسته نام گناوه را فراتر از جغرافیای خود مطرح نماید.من از آن گروه هم رفتار و هم کردار و هم در واقع کنش های حرفه ای دیده ام.
*حضور بانوان در تئاتر گناوه آیا با مشکلات خاصی مواجه بوده است یا خیر ؟
یاراحمدی : از اواخردهه شصت تا به امروز علیرغم سختی هایی که وجود داشته است و دارد بانوان در تئاترگناوه حضور پیدا کردند. ولی فکرمی کنم هم اکنون مانعی وجود ندارد.مابازیگران بانوی خیلی حرفه ای در دهه های مختلف در گناوه و در سراسر استان داشته ایم که در سطح استان و منطقه و ملی درخشیده اند ویکی از نقاط قوت تئاتر گناوه به شمار می آیند و هم اکنون در این حوزه خوشبختانه مشکلی نیست.
*اینگونه که معلوم است هنوز پس از گذشت سالیان از حضور تئاتر در گناوه استقبال عمومی از آن چندان صورت نمی پذیرد و بیشتر این تئاتری ها هستند که به عنوان تماشاگربه دیدن کارهای یکدیگر می روند .چه باید کرد که تئاتر در بین مردم جایگاه خود را بازیابدو استقبال عمومی از آن صورت پذیرد ؟ آیا اصولا تئاتر برای مسئولین شهر و مردم دارای جایگاه فرهنگی و هنری و خواستگاه اجتماعی هست یاخیر؟
یاراحمدی : ما باید آثاری خلق کنیم که مطابق بر جامعه فرهنگی که در آن زیست می کنیم باشد.اینکه من اثری خلق کنم که نه درد ونه مشکل آن جامعه را برطرف کند و نه هیچ ارتباط فرهنگی با آن جامعه داشته باشد نباید انتظار داشت که اثرم مورد استقبال عموم قرار بگیرد .معلوم است که چنانچه من اثری بر اساس بستر فرهنگ غرب کار کنم یعنی یک نمایش مدرن و پست مدرن اجرا نمایم نباید انتظار داشته باشم که مردم آن نمایش را ببینند .این انتظار غلطی است .باید اثری تولید کنیم که مردم بتوانند با آن ارتباط برقرار نمایند . برای نشان دادن کاربرد و اهمیت فرهنگ و هنر نزد مسئولین می باید ما برویم با آنها گفتگو کنیم و نظرشان را جلب نماییم.هر چند که از ابتدای انقلاب نیز یک سری نهادها کمک کرده اند تا در گناوه تئاتر شکل بگیرید و اکنون نیز همینطور است .مانند بخش فرهنگی سپاه و بسیج ،حوزه هنری و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی . اما باید بگویم اصولا در جغرافیایی که ما زندگی می کنیم و در این کشور فرهنگ اصلا اولویت نیست .
*با توجه به مرکز تجاری بودن بندرگناوه و مقایسه آن با دیگر نقاط اینچنینی در جهان که مرکز توریستی نیز می باشد این خود می تواند در ارتقاء سطح فرهنگی جامعه و پیشرفت اقتصادی تئاتر در شهر کمک شایان توجهی کند.و یک همکاری دو سویه و بردبرد داشته باشد.هم برای تجار و هم برای تئاتری ها.اما چرا این اتفاق نیفتاده است ؟
یاراحمدی : درخصوص اسپانسر و برندهای تجاری و گرفتن حمایت می باید اولا استمرار اجرا باشد.دوما هنرمندان صاحب نام و پیشکسسوت پیشگام بشوند و کار خوب تولید کنند تا تجار هم رغبت پیدا کرده و حمایت نمایند.
*حال اگر بخواهیم در این مقال به مهمترین زیر ساخت های تئاتر بپردازیم ،باید به این نکته اشاره کرد که در هر شهری مسائل سخت افزاری و امکانات اجرایی و پلاتوی تمرین حائز اهمیت می باشد.چرا پلاتو و تماشاخانه شهر را که برای تئاتری ها ساخته شده است و حق تئاتری نیز می باشد برای امور دیگری به بخش خصوصی واگذار شده است؟
یاراحمدی : واگذاری مکان های دولتی به بخش خصوصی یک جریان دولتی است . در خصوص واگذاری مراکز دولتی که مطرح نمودید باید بگویم این یک اتفاق ملی و یک بخش نامه دولتی است.بنده با وزیر محترم وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی صحبت کردم و گفتم که شما باید برای بندرهایی مانند گناوه امکانات را محیا کنید و از هنرمندان بخواهید که در سالن هایی که در آن شهرها هست کار کنند.چون تئاتری ها پولی ندارند که بخواهند هزینه سالن را بدهند تا تمرین کنند و اجرا بروند.این یک معضل ملی است.
***
با توجه به صحبت های آقای یاراحمدی و با تشکر از ایشان که با اشراف کامل پاسخگو بودند باید گفت که علل این مشکلات و رکود نسبی تئاتردرگناوه‌میتواندبه‌عوامل‌ساختاری،تکنیکی،دراماتیک،سخت‌افزاری،نرم افزاری،فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی و سنتی بستگی داشته باشداما مسئولین و به ویژه آنهایی که در خصوص هنر تئاتر مسئولیت مستقیم دارند آنطور که باید پیگیر چند وچون هنر ارزنده تئاتر نیستند.هنر شریفی که اگر نیک بنگریم تاثیرات مثبتی در اقتصاد جامعه روابط اجتماعی،ارتقاء سطح فرهنگ عامه و تاثیر آن بر شیوه تفکر صحیح افراد را در پی دارد.از طرفی نبود مطالعه کافی ؛اجراهای ضعیف و عدم همفکری و مشاوره از پیشکسوتان نیز می تواند علت هایی باشد که روند تئاتر رو به رشد گناوه را نیز کند کرده است .شاید این پس رفت به علت از پیش خود کار کردن ونبود آموزش اصولی و عدم مطالعه وتمرین های دراماتیک و تکنیکی درست و ایضا عدم امکانات بالقوه سخت افزاری و نرم افزاری و نبود بودجه کافی و کمک هزینه های مالی اتفاق افتاده است .البته باید به این مساله نیز اشاره کرد که انجمن های فعال دیگری نیز در گناوه مشغول به فعالیت هستند از جمله انجمن نمایش،شعر و موسیقی و … .اما متاسفانه این انجمن ها بعد از سختی های فراوان و فراهم آوردن تدارکات و برنامه ریزی های دقیق برای به وجود آمدن تولید یک برنامه که با مشکلات زیاد و همینطور هزینه های گزافی که در این مسیر تولید انجام میدهند در دقیقه نود اطلاع داده می شود که این برنامه ها لغو میباشد. برنامه هایی مانند “شب چله “و چند برنامه دیگر.که این خود نیز نوعی بی انگیزه بودن در افراد فعال و مشغول به فعالیت هنری در آنجا را فراهم آورده است و این انجمن ها را با مشکلاتی روبرو کرده است.یکی دیگر از مشکلات تئاتر گناوه شاید کار کردن در یک زمینه خاص باشد . پرواضح است که نمی توان هماره در یک ژانر و در یک تعداد موضوع محدود و یکنواخت کار کرد . شاید این ایده نامتعارف که حتما باید بر اساس فرهنگ همان شهر نمایش هایی را روی صحنه برد خود یکی دیگر از مشکلات تئاترشهرستانهایی چون گناوه را فراهم آورده است . زیرا نسل جوان وتحصیل کرده بر اساس سلایق و آموزه های هنری خود متون نمایشی را انتخاب می کنند واینکه حتما باید همه یا بخش اعظم نمایش ها بر اساس فرهنگ همان منطقه باشد نیز ایده ای نا متجانس است. چرا که به تعداد مخاطبان و هنرمندان به ویژه نسل جوان علایق و سلایق مختلفی وجود دارد و برای جلب مخاطبان به تئاتر و رونق هنر نمایش در گناوه باید به سطح سلیقه ها ، نیاز و خوراک فکری آنان توجه کافی نمود. این خود سپری است در برابر “تهاجم فرهنگی ،فکری و هنری بیگانه “.چون زمانیکه فرهنگی را بشناسی و نحوه تفکر و عملکردش را بدانی بهتر و با دست پرتر می توانی در برابرش موضع گرفته و مانع تاثیرات مخربش بشوی.واین به نوعی یعنی مخاطب شناسی و توجه به نیاز اکنون مخاطب در تئاتر. واینکه تئاترتنها و فقط برای حضور در جشنواره هاست اشتباه محض است .حضور در جشنواره ها خوب است و برای سنجش و آزمودن خود در رقابتی سالم می تواند مفید واقع شود.اما هدف نیست.یکی دیگر از مشکلات تئاتر گناوه علاوه بر نبود مستمراجراهای عمومی پروسه نقد و روحیه نقدپذیری است.چرا که نقد تاثیر بسزایی در شناساندن نقاط ضعف و قوت یک اثر دارد.و وجودش لازم و انکار ناپذیر است.البته منظورمان از نقد ایراد گرفتن های بی ربط،توهین و به کارگیری الفاظ دور از شان هنری یا کوچک شمردن کار یکدیگر،و به استهزا گرفتن وایرادهای غیر حرفه ای وخارج از حیطه تئاتر و موضوع مورد نقد، و نقد شخصیت نیست .منظورمان از نقد ، نقدحرفه ای،تکنیکی ،ساختاری،محتوایی و دراماتیک در چهارچوب اصول نقد و نقادی می باشد.نقدی که راهگشا و سازنده است.و نه مخرب.
پیرو گفتگو با پیشکسوتان، بایسته دانستیم که با تئاتری های نسل جوان تر نیز صحبت هایی داشته باشیم .در خصوص اهمیت آموزش صحیح و برگزاری کارگاه های تئاتری که دوستان اذعان داشته اند “نسل جوان آموزش گریز است “و باتوجه به دعوت از اساتید صاحب نام و حرفه ای و برگزاری کارگاه های مختلف و عدم استقبال از این وورکشاپ ها، نسل جوان تر نظری خلاف این ادعا را ابراز داشته اند .آنان نظرشان این است که کارگاه های فوق زمان مناسبی ندارند.یعنی مثلا یک کارگاه یک روزه هشت ساعته یا دو روزه چندان به کار نمی آید .از سویی در بعضی از این کارگاه ها وقت بیشتر به صحبت کردن و حرف های معمولی و تکراری می گذرد.و اصلا کاربردی نیست.اما علی رغم این موضوع نسل جوان همواره از این کارگا ه ها استقبال کرده است .با توجه به تمام مسائلی که در خصوص کارگاه ها مطرح شد باید گفت که ظاهرا نحوه برگزاری کارگاه ها و ایضا دعوت از اساتید می باید بر پایه اصول خاصی صورت پذیرد .یعنی اولا کارگاه ها بر اساس نیاز نسل جوان دسته بندی و اولویت گذاری گردد.ثانیا زمان آن از کارگاه های چند ساعته به کارگاه های ده روزه و یا ترمی تغییر پیدا کند.ثالثا باید خروجی های مشخصی، چه به لحاظ تکنیکی و حرفه ای و چه به لحاظ اجرایی داشته باشند.
در همین راستا تئاتری های نسل جوان تر معتقدند که سالن ها و پلاتوهای موجود در شهر گناوه با اجاره دادن به افراد غیر ذیصلاح کاربری و کارایی اش را از دست داده و تبدیل به مثلا انباری شده است . تا جایی که شکل و فضای پلاتو و سالن های تئاتر نیز در حال از بین رفتن است.که این خود درد بزرگی است .از اینها که بگذریم باید گفت هنرمندان گناوه نیز با یکدیگر وحدت کلمه وهمیاری و همبستگی نداشته و در واقع هیچکدام به نوعی یکدیگر را قبول ندارند همین موجب از هم گسیختگی هنرمندان تئاتر گناوه را فراهم آورده است . مثلا با توجه به ثبت گروه های نمایشی سرپرست گرو ه ها اجازه همکاری به عوامل و بازیگران خود با گروه های دیگر را نمی دهند واین خود معضل دیگری در راه عدم تعامل بین گرو ه های تئاتری گناوه می باشد. در انتها می باید گفت با همه این تفاصیل آنچه که معلوم و مُبرهن است تعامل ، همیاری ، همفکری ، رفاقت هنری دوری از تفرقه ، رفتار حرفه ای ، مهربانی ، عشق به هنر تئاتر و وحدت کلامِ همه دست اندرکاران و اهالی تئاتر گناوه با یکدیگر است .
.با توجه به تمام مسائلی که مطرح شد می توان راهکاری را به شرح ذیل ارائه داد:
گروه های تئاتری می توانند مجمعی از سرپرستان و یا نمایندگان خودرا در قالب “تعاونی گروه های تئاتری گناوه” تشکیل دهند .این تعاونی می تواند حتی در اداره تعاون ثبت گردد و از تسهیلات آن که به اینگونه تعاونی ها اعطا می شود و یکی از آن موارد، وام های گروه های تعاونی است بهره مند گردند.گرو ه های تعاونی می توانند در این قالب خودشان ابتدای به ساکن با تشکیل صندوق همیاری مبالغی را که همه توان پرداخت آن را دارند جمع آوری کرده و به عنوان سرمایه اولیه که همه گرو هها در آن شریک هستند در نظر بگیرند وسپس از محل همین صندوق می توانند پلاتوها و سالن نمایش را خودشان تحت عنوان “تعاونی گروه های تئاتری گناوه” اجاره نمایند.بدین ترتیب به جای آنکه افراد خارج از تئاتر ،مکان های تئاتری را اجاره کنند و کاربری آن را تغییر دهندو یا با مبلغی غیرمتعارف دوباره آن را به تئاتری ها اجاره دهند ، این خود تئاتری ها باشند که آن محل ها را اجاره می کنند.حال این مجمع می توانند مبالغ معقولی را به عنوان اجاره بها ،که پرداخت آن از عهده تئاتری ها بر می آید تصویب کرده و جهت کرایه ساعتی پلاتوها، یا اجاره سالن تعیین نمایند و از هر گروهی که تمرین می کنند این مبلغ را دریافت کرده و به صندوق باز گردانند.و اینگونه همه در سود آن شریک خواهند شد و فشار مضاعف مالی به گروه ها وارد نمی شود. از همه مهمتر با این کار خانه تئاتری ها توسط خود تئاتری حفظ شده است و به نحو احسنت در اختیار خودشان قرار دارد .و دومین راهکار اینکه انجمن نمایش گناوه سالن و پلاتو رااجاره نمایند و با نرخی مناسب در اختیار گروه های تئاتری قرار دهند.با توجه به اینکه خوشبختانه مسئولین انجمن نمایش استان بوشهر اکثرا از پیشکسوتان تئاتر گناوه هستند و این خود موجب دلگرمی اهالی تئاتر گناوه است می توانند این مهم را به انجام رسانند.
