چاره کم ابی پیدا شد

علیرضا رخشا؛ رئیس هیئت مدیره شرکت “پیام‌آوران نانوفناوری فردانگر” که پیمانکاری شیرین‌سازی آب‌های ژرف سیستان را بر عهده دارد در گفت‌‌وگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم اظهار کرد: مطالعات درباره استحصال آب‌های ژرف سیستان را معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری انجام داده اما این آب‌ها توسط ما نیز آزمایش شده و براساس اطلاعات ما، طول عمر منابع آب ژرف مربوط به حدود ۱۱ هزار سال قبل است و منشأ آن نیز در کوه‌های هندوکش افغانستان قرار دارد.

وی در خصوص میزان شوری (Ec) آب‌های ژرف گفت: برخی از رگه‌های آب ژرف از روی گنبدهای نمکی رد می‌شوند که این امر باعث شده تا شوری این آب‌ها تقریباً ۲۰ هزار یعنی نصف شوری آب دریا باشد. این منابع آب از نظر لرزه‌نگاری بررسی شده و بر اساس این مطالعات، آب به صورت پایدار وجود دارد و دائماً در حال گردش و تجدیدپذیر است؛ بخشی از آب‌های ژرف توسط چاه‌ آرتزین و بخشی نیز توسط چاه‌های عمیق با عمق حدود ۱۸۰۰ متر بیرون می‌آید.

رئیس هیئت مدیره این شرکت درباره هزینه ـ فایده استحصال این آب‌ها توضیح داد: با توجه به اینکه هامون خشک شده و چاه‌نیمه‌ها نیز آبی ندارد، برای تأمین آب زابل تنها راه چاره استفاده از آب ژرف یا انتقال آب از دریاست که در این میان استحصال آب ژرف کم‌هزینه‌تر است. آب‌های ژرف با قیمتی حدود ۳۰ سنت در ازای هر مترمکعب شیرین می‌شود، در صورتی که آب دریا حدود ۶۸۰ کیلومتر با شهر فاصله داشته و حدوداً ۵۸۰ متر نیز ارتفاع زابل از سطح دریاست.

رخشا ادامه داد: قیمت شیرین‌سازی آب دریا برای هر مترمکعب، هفت دهم دلار و پمپاژ آن در این ارتفاع نیز ۱٫۵ تا ۲ دلار هزینه دارد، در صورتی که با استحصال آب از چاه‌های ژرف می‌توان با یک سوم دلار، آب مورد نیاز زابل را تأمین کرد.

وی بیان کرد: اگر از عمقی که سفره‌های آب ژرف در آن قرار دارند، اطمینان حاصل شود و تعداد چاه‌ها زیاد شود، این روش می‌تواند روش پایداری برای تأمین آب باشد. درست است که هزینه افزایش چاه‌ها، زیاد است اما اگر این هزینه پرداخت شود به یک منبع آب پایدار برای سال‌های آینده می‌رسیم.