نوشته های مشابه
به گزارش محمد فرحان حسن پور خبرنگار ماهین نیوز ،
هرگز با پدرم خلوت نکرده بودم.
پس از ازدواج با همسرم، در واقع با پدرم متارکه کرده بودم.
سالها طول کشید تا در یک روز گرم تابستان به صرف چاى کنارش نشستم.
با وى در باب زندگى، ازدواج، فرزندانم، و مسئولیتهایم گلایه کردم.
پدرم در حالى که چاى را در نعلبکى میریخت و به آن فوت میکرد، نگاهى نافذ بر من انداخت و گفت:
هرگز دوستانت را فراموش نکن،
هر چه پیرتر شوى اهمیت آنان بیشتر میشود.
با این که به خانواده و فرزندانت عشق میورزى، باز به دوست نیاز دارى، با آنان مراوده کن، به دیدارشان برو، گاهی به آنها تلفن بزن، و به آنان نزدیکتر شو.
باخود گفتم چه نصیحت عجیبى!
تمام معناى زندگى من، همسر و فرزندان و شغلم هستند!
با این حال اطاعت امر کردم.
هر سال با دوستانم تماس گرفتم و اندک اندک بر شمارشان افزودم.
سالها بعد دریافتم که پدرم رمز زندگى را میدانست.
در گذر ایامِ عمر، دوستان هر روز اهمیت بیشترى پیدا میکنند.
بعد از این شصت واندى سال فهمیده ام که؛
زمان چه تند میگذرد.
فاصله ها بلندتر میشوند.
بچه ها بزرگ میشوند، دنبال زندگى خود میروند و گاه قلب والدین را میشکنند، و اغلب از ما دور میمانند.
مشاغل و دارائیها مى آیند و میروند.
آمال، عشقها و هوسها میروند
مردم دور و برم کارهاى غیر منتظره و گاه ناشایست میکنند.
والدین میمیرند. همکاران ما را فراموش میکنند. دوندگیها پایان مى یابند.
اما دوستان واقعى پابرجا میمانند. بى توجه به دورى و حتى فواصل میان قاره اى!
دوست خوب هرگز دور نیست، فقط باید دستم را دراز کنم و از وراى صفحه گوشى دستش را بفشارم.
آغوش دوستان همیشه براى در برگرفتنم گشاده است.
سپاس که هستید.دوست عزیزم
آروزی عمری طولانی وباعزت برای شمادارم
بفرست برای همه دوستانت تالذت ببرن🌹🌹❤️
