با اینکه محسن رضایی در نخستین حضور خود در رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال ۱۳۸۸ موفق شد تنها ۶۸۱ هزار و ۸۵۱ رای معادل ۱.۷۳ درصد کل آراء را به خود اختصاص دهد ولی چهار سال بعد آرای او ۵.۷ برابر شد و به ۱۰.۵۸ درصد مجموع آراء رسید.

هر چند در جریان انتخابات سال ۱۴۰۰ تعداد آراء او ۱۲ درصد کاهش یافت ولی به دلیل کاهش نرخ مشارکت از ۷۳ به ۴۸.۸ درصد، سهم آرای او از ۱۰.۵۸ به ۱۱.۷۹ درصد افزایش یافته ولی نسبت به کل واجدان شرایط روندی نزولی پیدا کرده است.

اما ابراهیم رئیسی در دومین حضور متوالی خود در میان جمع نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ایران نه تنها ۱۳.۲ درصد به تعداد آرا خود افزوده بلکه سهم او در مجموع آرای اخذ شده و نسبت به کل واجدان شرایط رای دهی افزایش یافته است. البته رشد نسبت آرای او به کل واجدان شرایط به دلیل کاهش نرخ مشارکت در انتخابات تنها تا ۲ واحد درصد صعود کرده است؛ در حالی که با افت نرخ مشارکت و اقبال عمومی پایین به سایر رقبای تایید صلاحیت شده، سهم او از کل آرای اخذ شده از ۳۸ درصد به نزدیک ۶۲ درصد جهش کرده است.

تعداد بالای آرای باطله

اقبال عمومی پایین به سایر نامزدهای تایید صلاحیت شده موجب شده تا تعداد آرای باطله در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ به رقم بی‌سابقه ۳ میلیون و ۷۲۶ هزار و ۸۷۰ رای برسد؛ جهشی که به باور تحلیل‌گران بیش از همه نمود اعتراض عمومی به پایین آمدن سطح رقابت و محدود شدن دامنه نامزدهای تایید صلاحیت شده توسط شورای نگهبان بوده است.

مطابق آمار منتشر شده توسط وزارت کشور ایران، سهم آرای باطله در مجموع رای‌های اخذ شده در انتخابات ریاست جمهوری اخیر ۱۲.۹ درصد بوده است. پیش از این، بالاترین تعداد آرای باطله در جریان برگزاری انتخابات سال ۱۳۹۲ ثبت شده بود که تنها حدود یک میلیون و ۲۴۵ هزار رای بود.

از نظر درصد آرای باطله نسبت به مجموع آرای ماخوذه نیز بالاترین میزان با حدود ۴ درصد در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ رقم خورده بود.

بدین ترتیب در فاصله ۴۲ سال گذشته و از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۵۸ تا ۱۴۰۰، تعداد آرای باطله دو هزار و ۳۵۶ درصد افزایش یافته است؛ جهشی که به باور تحلیل‌گران گذشته از رشد نارضایتی عمومی می‌تواند ناشی از تنگ‌تر شدن جدی معبر تایید صلاحیت نامزدهای ریاست جمهوری توسط شورای نگهبان باشد که در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری موجودیت نداشت.