نوشته های مشابه
استاد شهید مطهری:
دکارت فرضیه ای دارد که ریشه اش غلط است و یکی از مزخرفترین حرفهای دنیاست که روی آن تبلیغات زیادی کرده اند. همین حرفی است که دکارت را در دنیا دکارت کرده است: ” من فکر می کنم پس وجود دارم “. آمده است در همه چیز شک کرده است. شکش کارِ بجایی است؛ هر فیلسوفی حق دارد در همه چیز شک کند تا در میان این مشکوکات، یقین واقعی را پیدا کند. حالا که در همه چیز، از طبیعت و ماوراء طبیعت و خدا و جسم و نفس و دین و حتی در وجود خودش هم شک کرده است، آمده است که از یک نقطه ی یقین شروع کند، ولی اول چیزی را که به عنوان نقطه ی یقین می گیرد، خودِ شک است. می گوید در هرچه شک کنم، در خود شک که شک نمی کنم. من شک می کنم، پس من فکر می کنم، پس من وجود دارم.
عین این حرف با جوابش در اشارات بوعلی هست. بوعلی می گوید هر کسی وجود خودش را قبل از هر چیزی درک می کند و نمی تواند به وجود خودش به دلیل دیگری پی ببرد… اگر بگویی: نه، من فکر می کنم ( همین که دکارت گفته است )… قبل از آنکه فکر را درک کنی، مضاف الیه آن را که خودت است، درک می کنی. پس قبل از اینکه فکر را درک کنی خودت را درک کرده ای، آنوقت چطور می خواهی از فکر پی به وجود خودت ببری؟
منبع: توحید، ص ۲۰۱
