نوشته های مشابه
حاکمی به میان مردمش رفته و گفت: صادقانه مشکلات را بگویید.
حسنک بلند شد و گفت: گندم و شیر که گفتی چه شد؟
مسکن چه شد؟
کار چه شد؟
حاکم گفت:
ممنونم که مراا ز مشکلات آگاه کردید. همه چیزشما به زودی درست میشود.
یکسال گذشت و دوباره حاکم گفت: صادقانه مشکلاتتان را بگویید.
کسی چیزی نگفت؛ کسی نگفت گندم و شیر چه شد؛ کار و مسکن چه شد!دارو ودرمان چه شد!!
از میان جمع یک نفر زیر لب آهسته گفت:
براستی
حسنک چه شد؟!
حکایت نمایندگانی ست که به ظاهرکمرهمت به حل مشکلات بسته اند
اما
بستن باروبنه خود اولویت است
توی دنیا دو جور آدم هست
اولی میگه من با این شرایط و
سختی‌ها زندگی کردم و چیزیم نشده
پس تو هم باید اینها رو تجربه کنی
دومی میگه من با این شرایط و
سختی‌ها زندگی کردم و همه تلاشم
رو می‌کنم که تو هیچوقت تجربه‌شون نکنی…
از نوع دوم باشیم.
هــــــر وقـــت ڪه
دلت از↫ آدما گـــرفت
فـــقط بگو
دل سپـــردم به خــــــدا ، حسبے الله وڪفی➣
تـــموم شـــد و رفت
شبتـــون بهشت
🎥 گاف‌های بایدن تمامی ندارد
🔸️رئیس‌جمهور آمریکا در دیدار با نخست‌وزیر هند هنگام پخش سرود ملی هند، دستش را به نشانه احترام روی قلبش گذاشت و وقتی متوجه شد سرود ملی هند را با سرود ملی کشورش اشتباه گرفته، دستش را به آرامی پایین آورد.
🆔 @YjcNewsChannel
📚حکایت ملا نصرالدین و رحمت خداوند
روزی از روزهای بهاری باران به شدت در حال باریدین بود. خوب در این حالت هر کسی دوست دارد، زودتر خود را به جای برساند که کمتر خیس شود. ملا نصرالدین از پنجره به بیرون نگاه کرد و همسایه خودش را دید. او می دوید تا زودتر خودش را به خانه برساند.
ملا نصرالدین پنجره را باز کرد و فریاد زد.
های همسایه! چیکار می کنی؟ خجالت نمی کشی؟ از رحمت خدا فرار می کنی؟
مرد همسایه وقتی این حرف ملا را شنید، دست از دویدن کشید و آرام ارام به سمت خانه رفت. در حالی که کاملا موش آب کشیده شده بود.
چند روز گذشت. این بار ملا نصرالدین خود در میانه باران گرفتار شد. به سرعت در حال دویدن به سوی خانه بود که همسایه سرش را از پنجره بیرون آورد و گفت:
های ملا نصرالیدن! خجالت نمی کشی از رحمت خدا فرار می کنی! چند روز قبل را یادت هست؟ به من می گفتی چرا از رحمت خدا فرار می کنی؟ حال خودت همان کار را می کنی؟
ملا نصرالدین در حالی که سرعت خودش را زیادتر کرده بود، گفت:
چرا یادم هست. به همین خاطر تندتر می دوم که زیادتر رحمت خدا را زیر پایم نکنم.
سخن پایانی
این داستان کنایه از افرادی که از زمین و زمان ایراد می گیرند، اما برای رفتارهای خودشان هزار و صد توجیح ذکر می کنند.
