نوشته های مشابه
حضرت علی(ع) شخصیتی است که نه تنها با اندیشه و سخنش بلکه با وجود و زندگی‌اش، به همه دردها، نیازها و همه احتیاج‌های چندگونه بشری، در همه دوره‌ها، پاسخ می‌دهد. هرکه علی‌وار زندگی کند و علی‌وار کار کند و علی‌وار سخن بگوید و علی‌وار بیندیشد، نمی‌تواند از سرنوشت محتوم علی‌وار بگریزد اگرچه «شیعه علی بودن» از «چون علی(ع) عمل کردن» شروع می‌شود.
علی(ع) در نسل ابراهیم خلیل ریشه داشت. در خانه کعبه زاده شد؛ فضیلتی که نه پیش و نه پس از او، کسی در آن شریک نبود. در دامن نبوت رشد کرد. نخستین مسلمان شد؛ اولین مردی که به رسالت ایمان آورد.
در روزهای سخت و پرآشوب، یاور اسلام گشت. سایه ساری بود آرامش بخش، همراهی استوار و هم یاری فداکار. لیله المبیت را او آفرید؛ در شب هجوم مشرکان برای قتل پیامبر در بستر ایشان آرمید.
امام علی(ع) در بدر، ذوالفقار حماسه آفرین بود؛ در احد، سپر ستم زدا و در خندق، تمامی اسلام که در برابر تمامی کفر ایستاد. علی از اهل بیت بود؛ همانان که از رِجس و شرک دور بودند و از تطهیر شدگان شمرده می شدند.
امام علی(ع) کسی است که خداوند درباره اش گفته است: «پیشوا و ولی شما، تنها خداست و پیامبر او و آنان که ایمان آوردند؛ همان ها که نماز را بر پا می دارند و در حال رکوع زکات می دهند.» علی(ع) تفسیر این همه فضیلت است؛ مردی که فقط یک بار در تاریخ هستی ظهور کرد.
اما در روزگاری قدر، این گوهر بی نظیر را ندانستند و آن شب که قصد جان علی را کردند، ستاره ها غمگنانه به کوفه می نگریستند و ماه از شرم، خود را با ابرها پوشانده بود. بغض آسمان که باز شد، زمین به حال خود گریست. تنها نه امت، یتیم شده بود، بلکه انسان سند افتخار و برگ برنده خود را در برابر ابلیس گم کرده بود. از در و دیوارهای کوفه ناله می بارید و وحشت سراسر آن را فرا گرفته بود.
کوفه سراسر سکوت بود و خاک مرگ، روی شهر پاشیدند. از آسمان غم می بارید. نگرانی در عمق زمان و لحظه ها موج می زد. علی(ع) در بستر مرگ آرمیده بود.
گوش ها ندای قُتِلَ امیرالمؤمنین را شنیدند، تن ها پای ایستادن نداشتند. مردم گیج و مبهوت شدند و ناباورانه خبر را زمزمه می کردند، همان مردمی که بارها امیر و امامشان، از بی وفایی و پیمان شکنی و سست عهدی آنان شکایت کرده بود، همان مردمی که درباره شان فرموده بود: «ای گروهی که جسمتان اینجا حضور دارد، اما عقل و خرد شما پنهان گشته است.»
بی شک آنکه نخستین نفس را در خانه خدا خویش فرو دارد، آخرین را نیز شایسته است در خانه خدا بازدم کند؛ که این عین، رستگاریست؛ پس حقیقت گفت که: فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه. و او رستگار شد، اما طعم تلخ بی علی بودن را حتی امروز می توان چشید؛ طمعی که قرن هاست زاده می شود.
با این حال دروازه های ماه را نگاه کنیم که امشب چه گستردگی فراخی دارند و به همین امید بار دیگر قدر دیگری را قدر دانستیم.
شب قدر، پررمز و رازترین شب هایی است که قلم ها در وصفش می شکنند، زبان ها از توصیفش قاصرند و عقل در فهم آن مبهوت و متحیر می ماند؛ شبی که به فرموده امام صادق(ع) قلب رمضان به شمار می آید.
شب قدر همان شبی است که در تمام سال شبی به خوبی و فضیلت آن نمی رسد و عمل در آن بهتر است از عمل در هزار ماه و در آن شب (شب قدر) تقدیر امور سال می شود و ملائکه و روح که اعظم ملائکه است در آن شب باذن پروردگار بر زمین نازل می شوند.
مراسم احیای شب بیست و یکم ماه رمضان در حرم امیرالمومنین علی(ع)
مراسم احیای شب بیست و یکم ماه رمضان در حرم مطهر امام رضا(ع)
مراسم احیای شب بیست و یکم ماه رمضان در حرم مطهر حضرت ابوالفضل(ع)
