نوشته های مشابه
🌺 حرکات امام علیهم السلام برای تشکیل حکومت اسلامی. انسان ۲۵۰ ساله 🌺 ( ۹ )
گفته میشود در کربلا خون بر شمشیر پیروز شد. این حقیقت دارد و آن کسیکه به یاری خدا خون را بر شمشیر پیروز کرد کسی نیست جز زینب کبری.
(همهء ما مومنین ماموریتی از جانب خداوند متعال بر عهده داریم که باید آنرا شناخته و بخوبی انجام دهیم تا بیهوده از این دنیا نرویم. به نظر من داشتن یک زندگی روزمره و انجام عبادات و خیرخواهی و خانواده دوستی و…. و ادامه تا مرگ، یک زندگی عادی است و نام نیکی که از او بجا می ماند، بی آزار بودن اوست. البته این خیلی خوب است اما خبری از تکاپو و انقلابی گری برای حفظ ارزشهای ناب اسلام و شریعت پیامبر، در آن نیست. من برای خودم اینچنین زندگی را بیهوده میدانم).
واقعهء عاشورا برای عموم انسانها بیداری است و این بیداری برای بانوان، مضاعف است بخاطر حضور بانوی بزرگوار کربلا.
او چنان نقشی را در آن زمان بر عهده گرفت و به نحو احسن آنرا انجام داد که کمتر در تاریخ حتی بین مردان دیده شده.
سلام و درود خدا بر او.
او پس از یکماه اسارت با سخت ترین شرایط، و در میان هلهلهء جمعیت انبوه شام که برای تماشا و تحقیر این خاندان، همه جا را آذین بسته و پایکوبی می کردند، در مقابل مردان جنگاور دشمن و فرمانروایان آنها و رئیس خبیثشان که مغرور از پیروزی بر تخت تکیه زده بود، قرار گرفت. او تمام آلام خود را در سینه حبس کرد و آنچنان دشمن را ذلیل و حقیر نمود و داغ ننگ ابدی بر پیشانی او گذارد که آوازهء آن روزی جهانی خواهد شد.
البته تمام زنان حرم به اندازهء توانشان در رساندن پیام عاشورا نقش آفرینی کردند. در تاریخ موجود است اما نقش حضرت زینب بعنوان یک بانوی آسیب دیده که سرپرستی کل کاروان با اوست، متفاوت است. و امام سجاد هم که امام بود و با وجود ضعف و ناتوانی فراوان، رسالت خود را بخوبی انجام داد.
/بیانات ارزشمند این بانوی مکرم و آقا امام سجاد إن شاءالله در شرح واقعهء عاشورا که از اول محرم ساعت ۱۶ ارسال میشود/
پس از واقعهء عاشورا، رعب و وحشت عجیبی در میان مسلمانان بوجود آمده بود که مانع از تجمع و تشکیل گروهی منسجم برای مقابله با حکومت میشد. توابین که همه به شهادت رسیدند، واقعهء حره هم بی نتیجه و با خسارتهای فراوان به پایان رسید.
حالا امام سجاد باید در میان این فضای مرعوب و خفقان شدید، قیام پدر را زنده نگهدارد و شیعیان را راهبری کند.
او دوبار در طول عمر، به اسارت درآمد. یکبار در کربلا و یکبار هم بعد از یزید در مدینه در دورهء عبدالملک مروان.
در اسارت اول، ایشان تنها مرد خانواده بود اما بیمار و ناتوان. بااینحال لحظه ای از انجام رسالت خویش غافل نشد.
ایشان در کنار بانوی کربلا در ذلیل کردن و خوار نمودن دشمن و رسوایی او، خطابه هایی فرمود که قلبهای پر از خباثت دشمنان آل الله، را بیدار کرد.
او در همان حال ضعف و بیماری، و با همان شرایط جانکاه اسارت، همانند قهرمانی بزرگ با گفتار و رفتارش حماسه ای بزرگ آفرید. ایشان در این دوره از امامتشان بصورت یک انقلابی پرخروش که کمترین سخنی را تحمل نمیکند درخشید و با پاسخهای دندانشکن، دشمن نابکار را رسوا کرد.
در کوفه که آنچنان سخن گفت که عبیدا…. دستور کشتن ایشان را داد اما زینب کبری خود را روی او انداخت و برای بار دوم مانع کشتن امام زمانش شد.
و پس از آن، در قصر یزید هم، به یاری بانوی کربلا شتافت و غوغایی بپا کرد. خواهیم خواند إن شاءالله.
بر خلاف دورهء امامتشان پس از اسارت که ملایم بودند و آرام.
سوال اینست چرا امام سجاد در این دوره باید تقیه کند و پوششی از دعا بر روی حرکات انقلابی و تند، بگذارد؟ بر خلاف دوران اسارت که آنقدر تند و انقلابی عمل کرد؟
