نوشته های مشابه
تاریخ ۹۹/۱۲/۲۱ساعت۲۱/۱۰
یکی از مشکلات عمده بشریت، فقر و نداری است که فقط از طریق ساده زیستی رهبران، مرتفع می شود. کسانی که تشنه قدرت هستند: و برای دزدی و اخاذی در سیاست وارد می شوند، این را درک نمی کنند. زیرا فکر می کنند: مقام بدست آوردن یک فرصتی است برای پولدار شدن. لذا هرچه در نیرو وتوان دارند: برای ثروتمند تر شدن خودشان به کار می گیرند. در حالیکه خداوند در قران می فرماید:( إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ) رحمت خداوند به نیکوکاران نزدیک است، چرا که نیکو کاران محل توزیع رحمت خدا هستند، و آن را برای خود پس انداز نمی کنند. پس کسانیکه رحمت الهی و نعمت های ان را فقط: برای خود می خواهند نیکوکار نیستند: بلکه بخیل و دزد و خیانت کار هستند. یک مثال ساده آن را روشن می کند: اگر بانکدار فکر کند: پولی که مردم نزد او می گذارند، باید برای خود بردارد، طبیعی است که دیگر کسی پول خود را به بانک نمی دهد. خداوند هم نعمت به کسی می دهد: که آن را پخش کند نه اینکه برای خود بردارد. در اینجا دو موضوع مهم اتفاق می افتد: اول نقض عهد و دوم فراموشی. یعنی کسانی که صاحب نعمت می شود، حتما آدم های خوبی بودند که خدا آنها را برگزید. ولی دچار بد عهدی یا فراموشی شدند. به همین خاطر خوب بودن خود را فراموش کردند. چرا که انسان در ذات خود نیکوکار است و: نیکو کاری را هم دوست دارد. همه ما وقتی از خدا نعمت می خواهیم، دیگران را هم محتاج این نیکوکاری می دانیم. لذا بخاطر این احساس خداوند به انسان نعمت می بخشد: مثلا جرقه ای در ذهن او زده می شود، فکر نویی پیدا می شود، یا کسی علاقمند می شود به او کمک کند، که تاثیر زیادی برایش دارد، یا امکانی فراهم می شود که به موفقیت برسد. مثلا پول کلانی به دستش می رسد. حالا نوبت او است که فکر اولیه خود را اجرا کند. چون او می داند خیلی ها، مثل او نیاز به این پول دارند. در این جاست که دو حالت فوق پیش می آید: یا اینکه این ذهنیت را فراموش می کند، یا بدعهدی می کند: یعنی می گوید به من چه؟ که دیگران هم نیاز دارند. من باید به فکر خودم باشم. این خلاصه تبدیل شدن یک انسان نیکوکار، به ظالم و دزد و خیانت کار است. نتیجه چیست؟ فردی مثل پاپ که سالها ریاضت کشیده، گرسنگی و فقر و نداری را پشت سر گذاشته، حالا چنان دم و دستگاهی به هم می زند، که ثروتمند ترین انسان دنیا می شود. همه پولهاییکه مردم به کلیسا می دهند، برای خود بر می دارد. این عمل او باعث می شود ثروت در جامعه به جریان نیافتد و در دست یک عده معدود باقی بماند. و جامعه دچار تضاد طبقاتی شود. حتی کارکرد او بر دیگر ادیان هم اثر می گذارد مثلا بودایی یا مسلمان هم فکر می کند: باید مانند پاپ باشد چرا که پاپ اشتباه نمی کند. و به این وسیله دزدی و خیانت در امانت وظلم شکل مقدس پیدا می کند. ممکن است عده ای این حرف را بپذیرند و بگویند: حق با پاپ یا معبد بودائیان است که طلاها را ذخیره کنند ولی قران آنها را لعن می کند: (ایه ۳۴ سوره توبه) و به عذاب دردناک بشارت می دهد. معنی این حرف ان است که احبار و رهبان(روحانیون مسیحی و یهودی و مسلمان و غیره) سرچشمه نعمت های الهی را خشک می کنند. در حالیکه باید این نعمت ها مانند چشمه جوشان به راه بیافتد و همه را سیراب کند. آنها چشمه را خشک می کنند یا برای ان انباری می سازند تا جاری نشود. در واقع رحمت و نعمت خدا باید از جایی بجوشد (مانند چشمه آب) و خداوند این جاها را به محسنین و نیکوکاران سپرده است. اما نیکوکارانی مانند آیت الله سیستانی، امام خمینی و خامنه ای آن را جاری و به همه می رسانند(ساده زیستی) ولی پاپ یا خاخام و غیره مسدود می سازند.
Simple bio fun!
One of the major problems of humanity is poverty and deprivation, which can be solved only through the simple life of leaders. Those who are thirsty for power: and enter politics for theft and extortion, do not understand this. Because they think: Gaining a position is an opportunity to get rich. Therefore, whatever they have in their power and strength: they use it to make themselves richer. While God says in the Qur’an: (َ) God’s mercy is close to the virtuous, because the virtuous are the place of distribution of God’s mercy, and they do not save it for themselves. Therefore, those who seek divine mercy and its blessings only for themselves are not good: they are stingy, thieves and traitors. A simple example illustrates this: If the banker thinks that he should take the money that people put with him, it is natural that no one will give their money back to the bank. God also blesses someone: to spread it, not to take it for himself. Two important issues occur here: the first is the breach of the covenant and the second is forgetfulness. That is, those who are blessed must have been good people chosen by God. But they suffered from bad faith or forgetfulness. That’s why they forgot that they were good. Because man is inherently good and: he also loves good deeds. All of us, when we ask God for blessings, consider others to be in need of this charity. Therefore, because of this feeling, God blesses man: for example, a spark is struck in his mind, a new thought is found, or someone is interested in helping him, which has a great impact on him, or an opportunity is provided to Succeed. For example, you get a lot of money. Now it is his turn to execute his initial thought. Because he knows that many, like him, need this money. This is where the above two situations occur: either he forgets this mentality, or he makes a mistake: that is, he tells me what? That others need. I have to think for myself. This is the summary of becoming a benevolent human being, a tyrant, a thief and a traitor. What is the result? A person like the Pope, who has endured years of austerity, hunger, poverty and deprivation, is now shaking his head and body to such an extent that he becomes the richest man in the world. He takes all the money that people give to the church. This action of his prevents the wealth from flowing in the society and remains in the hands of a few. And society suffers from class conflict. Even his work affects other religions, for example Buddhist or Muslim thinks: he should be like the pope because the pope is not wrong. And by this means theft and betrayal in trust and oppression take on a sacred form. Some may accept this and say: It is the right of the pope or the Buddhist temple to store gold, but the Qur’an curses them (verse 34 of Surah Tawbah) and announces the painful torment. This means that the monks (Christian, Jewish, Muslim, etc.) dry up the source of divine blessings. While these blessings should walk like a boiling spring and water everyone. They dry the spring or build a storehouse for it so that it does not flow. In fact, God’s mercy and blessings must boil from somewhere (like a spring of water), and God has entrusted these places to the virtuous and the virtuous. But benefactors like Ayatollah Sistani, Imam Khomeini and Khamenei spread it and spread it to everyone (simple life) but the pope or the rabbi and so on block it.
متعه حیویه بسیطه!
یعد الفقر والحرمان من المشکلات الرئیسیه للإنسانیه ، ولا یمکن حلهما إلا من خلال حیاه القاده البسیطه. المتعطشون للسلطه: والذین یدخلون السیاسه للسرقه والابتزاز ، لا یفهمون هذا. لأنهم یعتقدون: الحصول على منصب هو فرصه للثراء. لذلک ، کل ما لدیهم فی قوتهم وقوتهم: یستخدمونه لیجعلوا أنفسهم أکثر ثراءً. بینما قال الله تعالى فی القرآن: () رحمه الله قریب من الفاضلین ، لأن الفاضلین موضع توزیع رحمه الله ، وهم لا یحفظونها لأنفسهم. لذلک فإن أولئک الذین یطلبون الرحمه الإلهیه وبرکاتها فقط لأنفسهم لیسوا صالحین: إنهم بخیل ولصوص وخونه. مثال بسیط یوضح هذا: إذا اعتقد المصرفی أنه یجب أن یأخذ الأموال التی یضعها الناس معه ، فمن الطبیعی ألا یعید أحد أمواله إلى البنک. کما أن الله یبارک شخصًا ما: أن ینشره ، لا أن یأخذه لنفسه. هناک مسألتان مهمتان: الأولى هی خرق العهد والثانیه النسیان. أی أن المبارکین لابد أنهم أناس طیبون اختارهم الله. لکنهم عانوا من سوء النیه أو النسیان. لهذا نسوا أنهم کانوا جیدین. لأن الإنسان صالح بطبیعته وهو: یحب الأعمال الصالحه أیضًا. کلنا عندما نسأل الله البرکات نعتبر الآخرین بحاجه إلى هذه الصدقه. لذلک وبسبب هذا الشعور فإن الله یرزق الإنسان: على سبیل المثال ، اندلعت شراره فی عقله ، أو وجدت فکره جدیده ، أو هناک من یهتم بمساعدته ، مما یکون له تأثیر کبیر علیه ، أو یتم توفیر فرصه له. ینجح. على سبیل المثال ، تحصل على الکثیر من المال. الآن حان دوره لتنفیذ فکره الأولی. لأنه یعلم أن الکثیرین ، مثله ، یحتاجون إلى هذه الأموال. هذا هو المکان الذی تحدث فیه الحالتان أعلاه: إما أنه ینسى هذه العقلیه ، أو أنه یخطئ: أی یقول لی ماذا؟ ما یحتاجه الآخرون. علی أن أفکر بنفسی. هذا هو خلاصه أن تصبح إنسانًا خیرًا وطاغیه ولصًا وخائنًا. ما هی النتیجه؟ شخص مثل البابا ، عانى سنوات من التقشف والجوع والفقر والحرمان ، یهز الآن رأسه وجسده لدرجه أنه أصبح أغنى رجل فی العالم. یأخذ کل الأموال التی یعطیها الناس للکنیسه. هذا العمل الذی یقوم به یمنع الثروه من التدفق فی المجتمع ویبقى فی أیدی قله. والمجتمع یعانی من الصراع الطبقی. حتى عمله یؤثر على الأدیان الأخرى ، على سبیل المثال یعتقد البوذی أو المسلم: یجب أن یکون مثل البابا لأن البابا لیس مخطئًا. وهذا یعنی أن السرقه والخیانه فی الأمانه والقمع تأخذ شکلاً مقدسًا. قد یقبل البعض هذا ویقول: من حق البابا أو المعبد البوذی أن یخزن الذهب ، لکن القرآن یلعنهم (الآیه ۳۴ من سوره التوبه) ویعلن العذاب المؤلم. وهذا یعنی أن الرهبان (مسیحیون ، یهود ، مسلمون ، إلخ) یجفون مصدر البرکات الإلهیه. بینما هذه النعم یجب أن تسیر مثل غلیان الینابیع والماء للجمیع. یجففون الربیع أو یبنون مخزنًا له حتى لا یتدفق. فی الواقع ، یجب أن تغلی رحمه الله وبرکاته من مکان ما (مثل عین الماء) ، وقد أوکل الله هذه الأماکن إلى الفاضلین والصالحین. لکن المحسنین مثل آیه الله السیستانی والإمام الخمینی وخامنئی نشروها ونشروها على الجمیع (الحیاه البسیطه) ما عدا البابا أو الحاخام وهکذا دوالیک.
כיף ביו פשוט!
אחת הבעיות העיקריות של האנושות היא עוני ומחסור, שניתן לפתור רק באמצעות חייהם הפשוטים של מנהיגים. מי שצמא לשלטון: ונכנס לפוליטיקה בגניבה וסחיטה, לא מבין זאת. כי הם חושבים: להשיג תפקיד זו הזדמנות להתעשר. לכן, כל מה שיש להם בכוחם ובעוצמתם: הם משתמשים בו כדי להתעשר. בעוד שאלוהים אומר בקוראן: () רחמי ה ‘קרובים לסגולה, כיוון שהסגולה היא מקום חלוקת רחמי ה’, והם אינם שומרים זאת לעצמם. לכן, מי שמחפש רחמים אלוהיים וברכותיו רק לעצמם אינו טוב: הם קמצנים, גנבים ובוגדים. דוגמה פשוטה ממחישה זאת: אם בנקאי חושב שהוא צריך לקחת את הכסף שאנשים מכניסים אליו, טבעי שאף אחד לא יחזיר את כספו לבנק. אלוהים גם מברך מישהו: להפיץ אותו, לא לקחת אותו לעצמו. שני נושאים חשובים מתרחשים כאן: הראשון הוא הפרת הברית והשני הוא שכחה. כלומר, אלה שבורכו בוודאי היו אנשים טובים שנבחרו על ידי אלוהים. אבל הם סבלו מחוסר תום לב או משכחה. בגלל זה הם שכחו שהם טובים. כי האדם טוב מטבעו ו: הוא גם אוהב מעשים טובים. כולנו, כשאנחנו מבקשים מאלוהים ברכות, רואים אחרים שזקוקים לצדקה זו. לכן, בגלל התחושה הזו, אלוהים מברך את האדם: למשל, מכה ניצוץ במוחו, מתגלה מחשבה חדשה, או שמישהו מעוניין לעזור לו, שמשפיע עליו מאוד, או ניתנת הזדמנות מצליח. למשל, אתה מקבל הרבה כסף. עכשיו תורו לבצע את מחשבתו הראשונית. כי הוא יודע שרבים כמוהו זקוקים לכסף הזה. כאן מתרחשים שני המצבים הנ”ל: או שהוא שוכח את המנטליות הזו, או שהוא טועה: כלומר, הוא אומר לי מה? שאחרים צריכים. אני צריך לחשוב על עצמי. זהו הסיכום של הפיכתו של אדם מיטיב, עריץ, גנב ובוגד. מהי התוצאה? אדם כמו האפיפיור, שספג שנים של צנע, רעב, עוני ומחסור, מנער כעת את ראשו וגופו עד כדי כך שהוא הופך לאיש העשיר ביותר בעולם. הוא לוקח את כל הכסף שאנשים נותנים לכנסייה. פעולה זו שלו מונעת מהעושר לזרום בחברה ונותרת בידי מעטים. והחברה סובלת מסכסוך מעמדי. אפילו עבודתו משפיעה על דתות אחרות, למשל בודהיסטים או מוסלמים חושבים: עליו להיות כמו האפיפיור מכיוון שהאפיפיור אינו טועה. ובאמצעות זה גניבה ובגידה באמון ודיכוי לובשים צורה מקודשת. יש שיכולים לקבל זאת ואומרים: זכותו של האפיפיור או המקדש הבודהיסטי לאחסן זהב, אך הקוראן מקלל אותם (פסוק ۳۴ לסורה טאבה) ומכריז על הייסורים הכואבים. המשמעות היא שהנזירים (נוצרים, יהודים, מוסלמים וכו ‘) מייבשים את מקור הברכות האלוקיות. אמנם הברכות הללו צריכות ללכת כמו מעיין רותח ולהשקות את כולם. הם מייבשים את המעיין או בונים לו מחסן כדי שלא יזרום. למעשה, רחמיו של אלוהים וברכותיו חייבים לרתוח מאיפשהו (כמו מעיין מים), ואלוהים הפקיד את המקומות הללו בידי הסגולה והסגולה. אבל מיטיבי לכת כמו איאתוללה סיסטאני, האימאם חומייני וח’אמנאי הפיצו אותו והפיצו אותו לכולם (חיים פשוטים) אבל האפיפיור או הרב וכן הלאה חסמו אותו.
