نوشته های مشابه
عضو هیأت علمی پژوهشکده مردم شناسی درهفته پژوهش عنوان کرد:
مردم‌نگار در دوران اپیدمی خود در بطن بحران قرار دارد
ازآن‌جایی که مردم‌نگار برای انجام پژوهش، همیشه به سمت ناشناخته و «دیگری» می‌رود در دوران اپیدمی اولین کسی است که از موضوع پژوهش خود رانده می‌شود؛ زیرا دراین زمان اصراربرای برگشت به فضای خصوصی و مصون داشتن فضای شخصی است.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، میترا اسفاری عضو هیئت علمی پژوهشکده مردم شناسی این مطلب را امروز «سه شنبه » در نشست روش مطالعات مردم‌شناسی در عصر کرونا که در چارچوب برنامه های هفته پژوهش توسط پژوهشکده مردم شناسی برگزار شد مطرح کرد و افزود: امروز بیش از این که به نوآوری درروش‌های مردم‌نگاری در عصر کرونا بپردازم سعی دارم ابزارهای سنتی این روش را در برابر موقعیت پاندمی مورد بررسی قرار دهم.
او اظهار داشت:انجام مشاهده مشارکتی و بدست آوردن تجربه زیسته و درنهایت دسترسی به ذهنیت «دیگری» عناصر بنیادین روش مردم‌نگاری محسوب می‌شوند، بدین ترتیب مهم‌ترین نکته تماس و ملاقات با مخاطبان میدان پژوهش است که بدون آن، در دوران همه‌گیری، مردم‌نگار گویی از مایه حیات خود دور مانده است.
این پژوهشگرگفت: ازآن‌جایی که مردم‌نگار برای انجام پژوهش، همیشه به سمت ناشناخته و «دیگری» می‌رود در دوران اپیدمی اولین کسی است که از موضوع پژوهش خود رانده می‌شود؛ زیرا دراین زمان اصراربرای برگشت به فضای خصوصی و مصون داشتن فضای شخصی است.
وی با بیان این نکته که در این حال، مردم‌نگار خود در بطن بحران قرارگرفته و بخشی از این واقعیت اجتماعی-بهداشتی است پس از درون و به طور ذهنی این بحران را تجربه می‌کند تصریح کرد: درگیری او شاید عینی‌گرایی و فاصله علمی را که مردم‌نگاری می‌طلبد با چالش مواجه کند شاید هم بتواند با توسعه نظریات رفلکسیویتی یا بازتاب مردم‌نگار در میدان به کمک آن بیاید.
برخی از مردم‌شناسان در ابتدای قرنطینه بهار ۱۳۹۰ از لزوم اقدام به خودمردم‌نگاری صحبت کردند و چه بسا بتوان از تجربیات خود، حتی از تجربه ترس و تهدیدی که خصوصی‌ترین بعد بدن را مورد گزند قرار داده است، برای انجام تحلیل مسائل عام‌تر در جامعه در قالب خودمردم‌نگاری بهره برد.
اسفاری با اشاره به این نکته که برای بررسی این موضوع خودمردم‌نگاری از دیدگاه لئون آندرسون مورد بررسی قرار گرفته گفت: این جامعه‌شناس، خودمردم‌نگاری را نه به عنوان یک گسست بلکه در امتداد تعامل‌گرایی نمادین می‌داند وبه نظر می‌رسد که با این دیدگاه و با رعایت اصولی که آندرسون برای خودمردم‌نگاری تعریف می‌کند، می‌توان محدودیت‌های ناشی از بحران همه‌گیری را به فرصت تبدیل کرد به طوری‌که فضاهای «شخصی» و «خصوصی» را (ادوارد تی. هال، ۱۹۶۶)، که برای مردم‌نگار جایگاهی بسیار ذهنی دارند، با نگاهی عینی نگریست و از این محدودیت‌ها به عنوان «فاصله‌گذاری روش‌شناختی» بهره جست.
در ادامه این بحث سید قاسم حسنی عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران به معرفی روش مردم نگاری برخط و آن لاین پرداخت و دستور العمل های دانشگاه لایدن را در روش مطالعات مردم شناسی در دوره کرونا به بحث و نقد نهاد.
وی مطالعه مردم شناسی از داخل خانه (ANTHROPOLOGY FROM HOME) را سومین موج روش شناختی مطالعات مردم شناسی در جهان برشمرد که اکنون در حال آزمون عملکرد آن هستیم.
در ادامه علیرضا حسن زاده عضو هیئت علمی پژوهشکده مردم شناسی اهمیت تجربه درونی از واقعیت را با توجه به ابعاد بین الذهانی و دیالوجیک (گفت و گویی) مردم شناسی از نیمه قرن بیست به این سو به عنوان پارادیمی پسا استعماری و نماد مطالعه بومی (ANTHROPOLOGY AT HOME) دانست و گفت: بیشتر مطالعات مردم شناسی در زمینه فاجعه مطالعات پسا فاجعه ای یا (POST DISASTER) است.
وی پیشنهاد کرد تا تیم های بین رشته ای با حضور مردم شناسان، پزشکان و پرستاران برای مطالعه مردم شناختی اپیدمی کرونا شکل گیرد.
گفتنی است، نشست «روش مطالعات مردم‌شناسی در عصر کرونا » توسط پژوهشکده مردم شناسی با همکاری هسته پژوهشی مردم شناسی دانشگاه مازندران به دبیری علمی علی خانمحمدی از دانشگاه علامه طباطبایی به مناسبت هفته پژوهش برگزارشد.
