سینما و تئاتر ایران در یک بیماری نوستالژیک قرار گرفته که رهایی از ان مشکل است، عقایدی که فکر می کنند سینما مرده، تئاتر در حال مرگ است و اینکه ای سیاه برای هنر را به تصویر می کشند، اینها هنرمندان درپیتبریا پیر و پاتال های سینما و تئاتر موسیقی هستند که چون خودشان در حال مرگ هستند میخواهند همه را هم به کام مرگ بکشند، در حالیکه شوق دانشجویان هنر نشان میدهد سینما زنده است و تئاتر و موسیقی همچنان بالنده هستند، در حالیکه سینمای نوستالژیک به دنبال گنج هستند ولی سینمای جوان ما با پول توجیبی دوربین می خرد و یا حتی با گوشی فیلم می سازد و عاشقانه کار می کند، انها دنبال سوبسید و یارانه و اویزان شدن به بودجه دولتی و دست در بیت المال بردن هستند در حالیکه تیات. جوان ما در پستو خانه ها یا اتاق های کوچک هم دست از اجرا بر نمیدارند و از کنار خیابان رفتن و برای مرد سرودن را عار نمی دانند، هنر مردمی با مردم هست و هنر نوستالژیک دشمن مردم