نوشته های مشابه
شاخص فلاکت توسط اقتصاددان آرتور اکان تبیین شد و از مجموع نرخ تورم و بیکاری بوجود می آید، اما این موضوع مورد نقد بسیاری از قرار گرفت. از جمله ویلیام فیلیپس که ثابت کرد بیکاری و نرخ تورم رابطه معکوس دارند. فارغ از کاوش های انگلیسی و آمریکایی در این زمینه، معمولا اقتصاد دانان یکی از این دو را انتخاب می کنند! مخالفان دولت شاخص فلاکت را، و موافقان منخنی فلیپس را ترجیح می دهند. این نشان می دهد که نظریه ها، تابع جناح های سیاسی است. در ایران محسن رضایی مهمترین شخصی بود که به تبع از فرشاد مومنی، از این شاخص برعلیه احمدی نژاد استفاده نمود. فرشاد مومنی هنوز هم از این نظریه دفاع! و آن را ثابت شده فرض می کند، زیرا دارای پست و مقام دولتی نشد. در امریکا نیز جیمی کارتر با این تئوری، بر رقیب خود پیروز شد! ولی در دوران او این شاخص از ۱۶درصد به ۴۲درصد رسید. و در برابر بعدی، از میدان به در شد. این نظریه از دو جهت قابل بر رسی است اول اینکه بعنوان یک تعریف، از بدیهیات و مسلمات بدانیم. که جنبه مخالف خوانی و یا سیاست بازی و چپ گرایی، بطور بارزی خود را نشان می دهد. اما در حالت اثبات آن، موضوع لنگ می زند! و اصلا برعکس می شود. زیرا تورم و بیکاری با هم قابل جمع نیستند. براساس نظریات اقتصادی دورانها، اقتصاد دارای اختلاف فاز تورم و رکود است. اگر تورم باعث بیکاری شود، آیا به این معنی است که رکود باعث اشتغال می شود؟ منطقا این امر پذیرفته نیست. زیرا دوران رکود به معنی بیکاری، و کاهش موفقیت کسب و کارها است. برای مثال اگر کالای آ به قیمت ب خریداری شود، باید به قیمت ج فروخته شود که: بزرگتر از ب خواهد بود: و معنی سود و رونق کسب و کار دارد: و لذا تورم ایجاد می کند. عکس قضیه این است که کالای خریداری را نمی توان به قیمت ج فروخت، زیرا تقاضا یا قدرت خرید نیست. در این حالت رکود بازار است: کسب و کار تعطیل و بیکاری افزایش پیدا می کند. پس بیکاری معلول رکود است نه تورم. لذا وقتی تورم است: یعنی اشتغال کامل است. چون هم خریدار وجود دارد(تقاضا) و هم قدرت خرید. یعنی شخص می تواند کالای مورد تقاضا را، که گران هم شده تولید کند، در تئوری اقتصادی خالی از زد و بند های سیاسی، بالا رفتن تقاضا، باعث بالا رفتن قیمت می شود. عکس قضیه هم صادق است: یعنی تورم دلیل وجود قدرت خرید و افزایش تقاضا است. اما در تعیین مصداق آن، مباحث سیاسی و جناح بندیها وارد می شوند: تا تورم را عامل بدبختی و بیکاری می شمارند! که رقیب را از میدان به در کنند. در حالیکه تورم مانند قانون ظروف مرتبطه، کل ظرفیت اقتصاد را به کار می گیرد(اشتغال کامل) لذا بیکار وجود نخواهد داشت. چون اگر بیکار وجود داشته باشد، با دستمزد کمتر میتواند کالا را ارزانتر تولید، و باعث کاهش قیمت ها شود. این جا است که تعریف بیکاری نیز سیاسی است. از نظر دولت کسانی که فرم بیکاری را پر کرده، و تا کنون کار پیدا نکرده اند بیکار محسوب می شوند. ولی واقعیت چیز دیگری است: در دنیای مجازی، همه بیکار دیده می شوند! مثلا پادشاه یا رئیس جمهور از همه بیکار تر است: چون همیشه استراحت، یا به سفر های تفریحی می رود! نامه ها و دستوراتش را با گوشی یا لبتاپ هندل می کند. کسانی که فرم بیکاری پر می کنند، همگی دارای شغل هستند! ولی درخواست شغل بالاتر و درآمد بیشتر دارند. یا فقط پشت میز نشینی را کار می دانند. در حالیکه زمین کشاورزی و بایر، به اندازه همه بیکاران وجود دارد. اما کسی آن را کار نمی داند. لذا نرخ بیکاری مصنوعی است، و نمی توان آن را با تورم جمع کرد، بلکه باید کم کرد! پس شاخص فلاکت غیر واقعی، تخیلات پست ذهنی و موضع گیری زشت سیاسی است.
Critique of the misery index
The misery index was explained by economist Arthur Akan and is based on the sum of inflation and unemployment, but it has been widely criticized. Including William Phillips, who proved that unemployment and inflation are inversely related. Apart from British and American research in this field, economists usually choose one of the two! Opponents of the government prefer the misery index, and proponents prefer the Phillips monk. This shows that theories are subject to political factions. In Iran, Mohsen Rezaei was the most important person to use this index against Ahmadinejad, following Farshad Momeni. Farshad Momeni is still defending this theory! And he assumes it is proven, because he did not have a government position. In America, too, Jimmy Carter defeated his rival with this theory! But during his time, the index rose from 16 percent to 42 percent. And against the next, he was out of the field. This theory can be examined in two ways. First, as a definition, we know the obvious and certain. That the opposite aspect of reading or the politics of play and leftism, clearly shows itself. But if it proves it, the matter falters! And it is quite the opposite. Because inflation and unemployment can not be combined. According to the economic theories of the times, the economy has a difference between the inflation phase and the recession. If inflation causes unemployment, does that mean that the recession is creating jobs? This is not logically acceptable. Because recession means unemployment, and reduced business success. For example, if commodity A is bought at price B, it must be sold at price C, which: will be larger than B: and means profit and business prosperity: and therefore inflates. The reverse is that the goods purchased cannot be sold at price c, because there is no demand or purchasing power. This is the market downturn: business closures and unemployment rise. So unemployment is the result of recession, not inflation. So when there is inflation: it means full employment. Because there is both a buyer (demand) and purchasing power. That is, one can produce the commodity in demand, which has become more expensive. In economic theory, free from political strife, rising demand causes prices to rise. The opposite is also true: inflation is the reason for purchasing power and increased demand. But in determining its application, political issues and factions are included: until inflation is considered the cause of misery and unemployment! To knock the opponent out of the field. While inflation, like the related container law, uses the full capacity of the economy (full employment), there will be no unemployment. Because if there is unemployment, it can produce goods cheaper with lower wages, and reduce prices. This is where the definition of unemployment comes into play. According to the government, those who have filled out an unemployment form and have not yet found a job are considered unemployed. But the reality is something else: in the virtual world, everyone is seen as unemployed! For example, the king or the president is the most unemployed: because he always rests, or goes on leisure trips! Handles letters and commands with a phone or laptop. Those who fill out the unemployment form all have jobs! But they have higher job applications and higher incomes. Or just sitting behind a desk is considered work. While barren agricultural land exists as much as all the unemployed. But no one knows it works. So the unemployment rate is artificial, and it can’t be reduced by inflation. So the indicator of unreal misery is low-minded fantasies and ugly political stances.
نقد مؤشر البؤس
وأوضح الخبیر الاقتصادی آرثر أکان مؤشر البؤس وهو یستند إلى مجموع التضخم والبطاله ، لکنه تعرض لانتقادات على نطاق واسع. بما فی ذلک ویلیام فیلیبس ، الذی أثبت أن البطاله والتضخم مرتبطان عکسیًا. بصرف النظر عن الأبحاث البریطانیه والأمریکیه فی هذا المجال ، یختار الاقتصادیون عاده أحدهما! یفضل معارضو الحکومه مؤشر البؤس ، ویفضل المؤیدون راهب فیلیبس. وهذا یدل على أن النظریات تخضع لفصائل سیاسیه. فی إیران ، کان محسن رضائی أهم شخص استخدم هذا المؤشر ضد أحمدی نجاد ، بعد فرشاد مؤمنی. فرشاد مؤمنی مازال یدافع عن هذه النظریه! ویفترض أنه تم إثباته لأنه لم یکن له منصب حکومی. فی أمریکا أیضًا ، هزم جیمی کارتر منافسه بهذه النظریه! لکن فی وقته ، ارتفع المؤشر من ۱۶ فی المائه إلى ۴۲ فی المائه. وفی مقابل التالی ، کان خارج المیدان. یمکن فحص هذه النظریه بطریقتین: أولاً ، کتعریف ، نحن نعرف ما هو واضح ومؤکد. أن الجانب المعاکس للقراءه أو سیاسه اللعب والیساریه یتجلى بوضوح. لکن إذا ثبت ذلک فالأمر یتعثر! وهو عکس ذلک تماما. لأنه لا یمکن الجمع بین التضخم والبطاله. وفقًا للنظریات الاقتصادیه فی ذلک الوقت ، فإن الاقتصاد لدیه فرق بین مرحله التضخم والرکود. إذا تسبب التضخم فی البطاله ، فهل هذا یعنی أن الرکود یخلق فرص عمل؟ هذا غیر مقبول منطقیا. لأن الرکود یعنی البطاله وانخفاض نجاح الأعمال. على سبیل المثال ، إذا تم شراء السلعه A بالسعر B ، فیجب بیعها بالسعر C ، والذی: سیکون أکبر من B: ویعنی الربح وازدهار الأعمال: وبالتالی یتضخم. والعکس هو أن البضائع المشتراه لا یمکن بیعها بالسعر c ، لأنه لا یوجد طلب أو قوه شرائیه. هذا هو تراجع السوق: إغلاق الأعمال وارتفاع البطاله. لذا فالبطاله هی نتیجه الرکود ولیس التضخم. لذلک عندما یکون هناک تضخم: فهذا یعنی التوظیف الکامل. لأن هناک المشتری (الطلب) والقوه الشرائیه. أی أنه یمکن للمرء أن ینتج السلعه المطلوبه ، والتی أصبحت أغلى ثمناً ، وفی النظریه الاقتصادیه ، بعیداً عن الصراع السیاسی ، یؤدی ارتفاع الطلب إلى ارتفاع الأسعار. والعکس صحیح أیضًا: التضخم هو سبب القوه الشرائیه وزیاده الطلب. لکن فی تحدید تطبیقه تدخل القضایا والفصائل السیاسیه: حتى یعتبر التضخم سبب البؤس والبطاله! لإخراج الخصم من الملعب. بینما یستخدم التضخم ، مثل قانون الحاویه المرتبط ، القدره الکامله للاقتصاد (التوظیف الکامل) ، فلن تکون هناک بطاله. لأنه فی حاله وجود بطاله ، یمکن أن تنتج سلعًا أرخص وبأجور أقل ، وتخفض الأسعار. هنا یأتی دور تعریف البطاله. وبحسب الحکومه ، فإن الذین ملأوا استماره بطاله ولم یجدوا وظیفه بعد ، یعتبرون عاطلین عن العمل. لکن الواقع شیء آخر: فی العالم الافتراضی ، یُنظر إلى الجمیع على أنهم عاطلون عن العمل! على سبیل المثال ، الملک أو الرئیس هو الأکثر عاطلاً عن العمل: لأنه دائمًا ما یستریح ، أو یذهب فی رحلات ترفیهیه! یتعامل مع الرسائل والأوامر بهاتف أو کمبیوتر محمول. کل من یملأ استماره البطاله لدیهم وظائف! لکن لدیهم طلبات عمل أعلى ودخل أعلى. أو مجرد الجلوس خلف مکتب یعتبر عملاً. بینما الأراضی الزراعیه القاحله موجوده بقدر کل العاطلین عن العمل. لکن لا أحد یعرف أنها تعمل. لذا فإن معدل البطاله مصطنع ، ولا یمکن خفضه بالتضخم. لذا فإن مؤشر البؤس غیر الحقیقی هو التخیلات المتدنیه والمواقف السیاسیه القبیحه.
Səfalət indeksinin tənqidi
Səfalət indeksi iqtisadçı Arthur Akan tərəfindən izah edildi və inflyasiya və işsizlik cəminə əsaslanır, lakin geniş tənqid olundu. İşsizlik və inflyasiyanın bir-birinə tərs əlaqəli olduğunu sübut edən William Phillips də daxil olmaqla. Bu sahədəki İngilis və Amerikalı araşdırmalar xaricində iqtisadçılar ümumiyyətlə ikisindən birini seçirlər! Hökumət əleyhdarları səfalət indeksinə, tərəfdarları isə Phillips rahibinə üstünlük verirlər. Bu, nəzəriyyələrin siyasi qruplaşmalara tabe olduğunu göstərir. İranda Mohsen Rezaei, Farşad Momenini izləyən Əhmədinejada qarşı bu göstəricini istifadə edən ən vacib şəxs idi. Fərşad Momeni bu nəzəriyyəni hələ də müdafiə edir! Hökumət mövqeyi olmadığı üçün bunun kanıtlandığını düşünür. Amerikada da Jimmy Carter bu nəzəriyyə ilə rəqibini məğlub etdi! Ancaq onun dövründə indeks yüzdə ۱۶-dan yüzdə ۴۲-ə yüksəldi. Digərinə qarşı isə sahədən kənarda qaldı. Bu nəzəriyyə iki yolla araşdırıla bilər: Birincisi, bir tərif olaraq açıq və qəti şeyləri bilirik. Oxumağın əks tərəfinin və ya oyun siyasətinin və solçuluğun özünü açıq şəkildə göstərdiyini. Ancaq bunu sübut edərsə, məsələ axsayır! Və bu tamamilə əksinədir. Çünki inflyasiya və işsizlik birləşdirilə bilməz. Dövrün iqtisadi nəzəriyyələrinə görə, iqtisadiyyatın inflyasiya mərhələsi ilə tənəzzül arasında fərqi var. İnflyasiya işsizliyə səbəb olarsa, bu tənəzzülün iş yerləri yaratması deməkdir? Bu məntiqi baxımdan məqbul deyil. Çünki tənəzzül işsizlik deməkdir və işdəki uğuru azaldır. Məsələn, A əmtəəsi B qiymətinə alınıbsa, C qiymətinə satılmalıdır ki, bu da: B-dən böyük olacaq: və mənfəət və işin çiçəklənməsi deməkdir və buna görə şişirilir. Bunun tərsi, alınan malların c qiyməti ilə satıla bilməməsidir, çünki tələb və ya alıcılıq qabiliyyəti yoxdur. Bu, bazar tənəzzülüdür: müəssisələrin bağlanması və işsizliyin artması. Deməli, işsizlik inflyasiyanın deyil, tənəzzülün nəticəsidir. Yəni inflyasiya olduqda: tam məşğulluq deməkdir. Çünki həm alıcı (tələb), həm də alıcılıq qabiliyyəti var. Yəni, tələb olunan, daha bahalı olan əmtəəni istehsal etmək olar.İqtisadi nəzəriyyədə siyasi çəkişmələrdən azad olaraq tələbin artması qiymətlərin artmasına səbəb olur. Bunun əksi də doğrudur: inflyasiya alıcılıq qabiliyyətinin və artan tələbin səbəbidir. Ancaq tətbiqini təyin edərkən siyasi məsələlər və qruplar daxil edilir: inflyasiya səfalət və işsizliyin səbəbi hesab edilənə qədər! Rəqibi meydandan kənarlaşdırmaq. İnflyasiya, əlaqədar konteyner qanunu kimi, iqtisadiyyatın tam potensialından (tam məşğulluq) istifadə edərkən, işsizlik olmayacaqdır. Çünki işsizlik varsa, daha az əmək haqqı ilə daha ucuz mal istehsal edə bilər və qiymətləri endirə bilər. İşsizliyin tərifinin məhz bu yerdən başlayır. Hökumətə görə, işsizlik forması doldurub hələ iş tapa bilməyənlər işsiz sayılır. Ancaq reallıq başqa bir şeydir: virtual aləmdə hamı işsiz kimi görünür! Məsələn, kral və ya prezident ən çox işsizdir: çünki həmişə istirahət edir və ya istirahət gəzintilərinə çıxır! Telefon və ya laptop ilə məktubları və əmrləri idarə edir. İşsizlik formasını dolduranlar hamısı işlidir! Ancaq daha yüksək iş müraciətləri və daha yüksək gəlirləri var. Və ya sadəcə masanın arxasında oturmaq iş sayılır. Qısır əkinçilik əraziləri isə bütün işsizlər qədər mövcuddur. Ancaq heç kim bunun işlədiyini bilmir. Bu səbəbdən işsizlik nisbəti sünidir və inflyasiya ilə azaldıla bilməz, ancaq azaldılmalıdır. Yəni qeyri-real səfalətin göstəricisi alçaq xəyallar və çirkin siyasi duruşlardır.
