✨علل سکوت حضرت امیر در برابر توطئهء سقیفه✨
پیغام هشتم:
اما اینکه چرا حضرت امیر پس از ۲۵ سال که خلافت را به ناحق از ایشان ربودند، حالا حاضر به قبول حکومت نیستند و ترجیح می دهند خلیفه، فرد دیگری باشد و ایشان برای مردم، وزیر و مشاور خلیفه بمانند:
🌷خطبهء نود و دوم نهج البلاغه🌷
امام، این سخنان را، آن هنگام فرموده است که مردم پس از کشته شدن عثمان خواستند با ایشان بیعت کنند:
مرا رها کنید و به دیگری التماس کنید، زیرا ما به استقبال امری می رویم که جنبه ها و رنگهایی دارد که دلها بر آن تاب نیاورد و عقول بر آن ثبات نمی دارد. آفاق فضای آینده را ابر فراگرفته و راه راست، ناشناخته است. و بدانید! قطعا اگر پاسخ مثبت در این امر به شما بدهم، طبق آنچه که می دانم، با شما عمل خواهم کرد و به سخن هیچ گوینده و ملامت هیچ ملامتگری گوش نخواهم داد. و اگر مرا رها کنید، من مانند یکی از شما خواهم بود. و شاید من شنواتر و مطیع تر از همهء شما به آن کسی خواهم بود که امر زمامداری خود را به او بسپارید. و من برای شما وزیر باشم، بهتر از آنست تا امیر شما باشم 🌷
بعد از رحلت رسول خدا، خلفایى که بناحق روى کار آمدند، سنت و سیرهء رسول الله را تغییر داده، بیت المال را از روى عدل و درستى میان مردم قسمت نکردند، بلکه به دلخواه، هر کارى خواستند انجام دادند. و قوی را بر ضعیف ترجیح دادند، و در پایان هم عثمان، اقارب و خویشاوندش را از بنى امیه بر سایر مردم، برترى داد و سالهاى دراز به همین منوال رفتار شد، و مردم سنت و سیرهء رسول اکرم را از یاد بردند، اکنون که آمده بودند با امام علیه السلام بیعت نمایند منظورشان آن بود که آن حضرت هم به رویهء سه خلیفهء پیش از خود رفتار کند، پس آن بزرگوار براى اتمام حجت و اینکه بدانند او بر خلاف سنت و سیرهء رسول خدا کارى انجام نمی دهد و قطعا آنها نقض بیعت خواهند نمود، لذا این سخنان را فرمود.
در حقیقت این پاسخ حضرت امیر است به همهء کسانیکه می گفتند و می گویند: اگر آن حضرت از جانب رسول خدا به خلافت نصب گردید و در حقیقت امامت و امارت، از آن او بود، پس چگونه استعفاء نمود؟
به این دلیل که امام علیه السلام مى دانست که بالأخره مردم دست از عهد و پیمان برداشته و با او همراه نخواهند ماند، از اینرو فرمود: ما بکارى اقدام مى نماییم که آنرا روها و رنگهاى گوناگون است و این، پیش بینی مشکلاتى بود که در آینده پیش آمد: جنگ با ناکثین (طلحه و زبیر و اصحاب جمل که پیمان خود را شکستند)، و جنگ با قاسطین (معاویه و لشگر شام که به آن حضرت یاغى شدند)، و جنگ با مارقین (خوارج نهروان که کافر شدند).
برای امام علی، این آینده، کاملا و بخوبی قابل پیش بینی بود و می دانست مردم در این پیش آمدها شکیبائى ندارند و عقلها زیر بار آن نخواهند رفت بلکه انکار خواهند نمود.
به این معنی که امام می دانست اگر خواست مردم را قبول کرده و خلیفهء آنها شود، مردم او را نخواهند پذیرفت و زیر بار فرمانش نخواهند رفت و دیگر کاری از امام برای مردم ساخته نیست. اما اگر خلیفه فرد دیگری باشد، امام می تواند بعنوان مشاور و وزیر، مقابل اشتباهات خلیفه بایستد و از مردم دفاع کند.
و متاسفانه، همین شد که امام، پیش بینی فرموده بود.
مردم پس از مدتی که از خلافت امام گذشت، گفتند کاش با تو بیعت نکرده بودیم. نمی دانستیم چنین خواهی کرد!
چه دردناک!!
/ ادامه در پیغام فردا إن شاءالله/
